Οι αγανακτισμένοι

Πριν δυόμιση περίπου χρόνια, τον Ιανουάριο του 2009, αγανακτισμένος με την υπόθεση του Βατοπεδίου, έγραφα πως θα ήθελα να δω κόσμο να συγκεντρώνεται μπροστά στη Βουλή και να μείνει εκεί μέχρι να αρθεί η ασυλία των βουλευτών για το θέμα αυτό. Μάλλον όμως ήμουνα από τους πολύ λίγους αγανακτισμένους, ενώ πολλοί δεν γνωρίζανε καν την υπόθεση...

Έχω μερικούς γνωστούς που συμμετέχουν αυτές τις μέρες στις συγκεντρώσεις αγανακτισμένων. Έπρεπε βέβαια να μας "προκαλέσουν" Ισπανοί διαδηλωτές για να αγανακτήσουμε κι εμείς. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι οι γνωστοί μου είναι αγανακτισμένοι για τους δικούς του λόγους ο καθένας. Άλλος θέλει να καταργηθεί το μνημόνιο και να μας χαρίσουν τα χρέη, άλλος θέλει να συμμαζευτούμε και να γίνουμε σοβαρή χώρα.

Είναι σίγουρα καλό που έστω και κατ'αυτόν τον τρόπο άρχισε ο κόσμος να προβληματίζεται. Ελπίζω αυτές οι συγκεντρώσεις και οι συζητήσεις που γίνονται να ταρακουνήσουν τους πιο ανοιχτόμυαλους, να ενημερωθούν για το τι συμβαίνει. Άλλο όφελος δυσκολεύομαι να δω. Συγκεκριμένο αίτημα δεν υπάρχει. Έστω ότι η κυβέρνηση θέλει να τους ικανοποιήσει. Τι πρέπει να κάνει?

Αυτό νομίζω είναι κι ένα μεγάλο πρόβλημα της κοινωνίας μας. Δεν έχουμε μάθει να σκεφτόμαστε ορθολογικά. Επίσης δεν έχουμε μάθει ότι για να μπορούμε να έχουμε άποψη, αλλά ακόμα και για να βρούμε λύση σε κάποιο πρόβλημα, πρέπει πρώτα να ενημερωθούμε. Είναι τραγικό να βλέπεις ότι ακόμα και πολλοί τελειόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων δε μπορούν να κρίνουν και να σκεφτούν πώς θα λύσουν ένα πρόβλημα. Προφανώς δεν έμαθαν ποτέ να σκέφτονται.

Είναι επίσης τραγικό να βλέπεις πολιτικούς να κάνουν προτάσεις χωρίς να σκέφτονται ούτε στιγμή αν είναι οικονομικά εφαρμόσιμες. Π.χ. το ΚΚΕ μέχρι πρόσφατα ήθελε ελάχιστο μισθό 1400 ευρώ για όλους. Ο κ. Τσίπρας πρότεινε στα σοβαρά πριν 2 χρόνια να προσληφθούν 100.000 δημόσιοι υπάλληλοι. Ο κ. Σαμαράς πριν λίγες μέρες είπε να πληρώνουμε δημοσίους υπαλλήλους για να κάθονται! Ένας από τους υπουργούς της ΝΔ, ο κ. Στυλιανίδης, γράφει σήμερα στην Καθημερινή πως αν είχε εφαρμοστεί αυτό στον ΟΣΕ, σε 10 χρόνια θα είχαμε όφελος 315εκ. ευρώ. Μα το χρέος του ΟΣΕ είναι πάνω από 10 δις. ευρώ! Και σε 10 χρόνια μπορεί να μην υπάρχει όχι ΟΣΕ, ούτε Ελλάδα με τη μορφή που την ξέρουμε σήμερα, αν μέσα στο επόμενο δίμηνο χρεωκοπήσουμε.

Έχω πλέον την εντύπωση ότι οι κ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου θέλουν να κάνουν κάτι αλλά δε μπορούν. Δε το θέλουν γιατί έχουν καλές προθέσεις, αλλά γιατί λόγω της θέσης τους έχουν συνειδητοποιήσει το πρόβλημα. Η συμπεριφορά τους όμως όταν ήταν αντιπολίτευση έχει γυρίσει τώρα μπούμερανγκ. Αν τότε φρόντιζαν να πούνε στον κόσμο την αλήθεια, θα ήτανε πολύ πιο εύκολα για αυτούς τα πράγματα. Και φυσικά έχουν ακόμα και μέσα στην κυβέρνηση πολλούς υπουργούς που ακόμα δεν έχουν καταλάβει τίποτα. Να μη μιλήσω για τους υπόλοιπους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ.

Ελπίζω μέσα από αυτές τις συγκεντρώσεις πολιτών να βγει κάτι καλό. Να καταλάβει ο κόσμος ότι πρέπει να ενημερώνεται από σοβαρές πηγές. Το tromaktiko και οι περισσότερες ελληνικές εφημερίδες δυστυχώς δεν είναι σοβαρές. Ας δούμε τι λένε κάποια ξένα μέσα ενημέρωσης, με κριτικό πνεύμα, αλλά όχι καχύποπτο. Γιατί πολλές φορές φοβόμαστε ότι το μόνο που τους απασχολεί είναι να μας υποδουλώσουνε, και πως ό,τι γράφουνε εξυπηρετεί αυτόν τον σκοπό.

Έχω κουραστεί να ακούω κόσμο να λέει ότι πρέπει να μας δώσουνε λεφτά, αλλιώς θα χάσουνε οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Ναι, μπορεί να χάσουνε μερικά χρήματα, αλλά εμείς δεν θα έχουμε να φάμε, οι καταθέσεις θα εξατμιστούν, και τα σύνορα με την ΕΕ θα κλείσουνε.

Δεν είμαι πολύ αισιόδοξος πλέον. Αλλά έχω μια μικρή ελπίδα πως την τελευταία στιγμή (γιατί εκεί έχουμε φτάσει) θα τα καταφέρουμε.

The tipping point

Ένας άνθρωπος δολοφονήθηκε σήμερα το πρωί, την ώρα που ετοιμαζότανε να πάει τη γυναίκα του στο μαιευτήριο... Το παιδί που γεννήθηκε σήμερα μάλλον δε θα γιορτάσει ποτέ τα γενέθλιά του.

Γεννήθηκα σε ένα μαιευτήριο που βρισκότανε ακριβώς στη γωνία που έγινε το φονικό. Έζησα κάτι παραπάνω από 20 χρόνια λίγα τετράγωνα από εκεί. Δε μπορώ να χωνέψω αυτό που έγινε.

Οι πολιτικοί μας φαίνεται να είναι στον κόσμο τους. Ο Υπουργός "Προστασίας του Πολίτη", κος. Παπουτσής, βρήκε τη μέρα να δηλώσει ότι η εγκληματικότητα στην Αθήνα μειώνεται και πως ο Δήμος Αθηναίων έχει μερίδιο ευθύνης για αυτό που έγινε. Για το γεγονός ότι στην περιοχή εδώ και μερικά χρόνια φοβάσαι να περπατήσεις ακόμα και μέρα μάλλον δε φταίει κανείς.

Φοβάμαι πως δεν είναι μακριά η στιγμή που θα γίνει ένα πολύ μεγάλο μπαμ, μία έκρηξη, και ο κόσμος θα θελήσει να πάρει το νόμο στα χέρια του. Στο βιβλίο του "The Tipping Point", ο Malcolm Gladwell γράφει "The tipping point is that magic moment when an idea, trend, or social behavior crosses a threshold, and spreads like a wildfire". Δεν ξέρω αν το tipping point είναι αυτό που έγινε σήμερα, αλλά σίγουρα δε θα αργήσει να έρθει. Και τότε, στην προσπάθεια των όσων κατοίκων έχουν απομείνει στην περιοχή να αυτοπροστατευθούν, φοβάμαι ότι μπορεί να δούμε πολύ χειρότερα.

Ελπίζω (αλλά δεν είμαι αισιόδοξος) να ξυπνήσουν αυτοί που πρέπει πριν να είναι πάρα πολύ αργά. Να σταματήσουν τις αηδίες περί συναρμοδιοτήτων, περιοχών ευθύνης και άλλων αστείων δικαιολογιών, και να κάνουν επιτέλους μια φορά τη δουλειά τους. Αλλιώς δε μας βλέπω καθόλου καλά...

Dugnad

Ο Απρίλιος που μας πέρασε ήταν ένας από τους θερμότερους στη Νορβηγία και ο κόσμος το εκμεταλλεύθηκε όσο μπορούσε. Η πρώτη μέρα που είχανε λιώσει εντελώς οι πάγοι από τη θάλασσα και ο ήλιος ζέσταινε αρκετά την ατμόσφαιρα έτυχε να είναι Παρασκευή. Εκείνο το απόγευμα γέμισαν οι δρόμοι ποδήλατα, ενώ οι πρώτοι τολμηροί βγάλανε τα κανό και αρχίσανε τις πρώτες βόλτες με τα ιστιοπλοϊκά. Ο καιρός ζέστανε πολύ γρήγορα και πλέον πολλοί πάνε στη δουλειά τους με ποδήλατο, ενώ τα απογεύματα και τα Σαββατοκύριακα που ο καιρός είναι ζεστός τα πάρκα είναι γεμάτα κόσμο που απολαμβάνει τον ήλιο. Οι Νορβηγοί γενικά έχουν μία αγάπη για outdoor activities και δε χάνουν ευκαιρία να εκμεταλλευτούν τον καλό καιρό.

Κάτι άλλο που είναι πολύ χαρακτηριστικό αυτή την εποχή είναι το λεγόμενο dugnad: μικρές ομάδες που μαζεύονται για να καθαρίσουν εθελοντικά κάποιους χώρους. Την περασμένη βδομάδα μαζευτήκαμε όσοι ενδιαφερόμαστε για ιστιοπλοΐα για να καθαρίσουμε τα σκάφη του τοπικού ομίλου και να τα ρίξουμε στη θάλασσα. Λίγες μέρες αργότερα όσοι ενδιαφερόμασταν να παίζουμε τέννις στις εγκαταστάσεις της εταιρείας μαζευτήκαμε να καθαρίσουμε τα 2 γήπεδα που υπάρχουν. Προχθές το απόγευμα, οι ένοικοι της "πολυκατοικίας" όπου μένω μαζευτήκαμε για να καθαρίσουμε την αυλή και τα γύρω παρτέρια. Συνάδελφος μου έλεγε πως την Κυριακή έχει να πάει για κάτι ανάλογο και στον παιδικό σταθμό του γιου του! Η "συνήθεια" αυτή είναι κάτι που χαρακτηρίζει τη νορβηγική κοινωνία και είναι σημαντική τόσο για να γίνονται κάποιες χρήσιμες και σχετικά απλές δουλειές, όσο και για να δημιουργούνται στενότερες σχέσεις μεταξύ γειτόνων ή ανθρώπων που συμμετέχουν σε κοινές δραστηριότητες.

Σκεφτόμουνα πόσο διαφορετική είναι η αντιμετώπιση των πραγμάτων από τους ανθρώπους εδώ. Αντί να περιμένουν το "κράτος", τον δήμο ή οποιονδήποτε άλλο να τους καθαρίσει τη γειτονιά, το κάνουν μόνοι τους. Γνωρίζονται με τους γείτονες ή τους συναδέλφους, συνεργάζονται, και κάνουν και τον κόσμο τους καλύτερο. Θα μπορούσαμε κι εμείς να καταφέρουμε κάτι ανάλογο?