Sunday, October 23, 2011

Περικοπές μισθών

Διάβασα στη σημερινή Καθημερινή για υπάλληλο του Υπ. Οικονομικών που μετά από 32 χρόνια υπηρεσίας έπαιρνε καθαρά 2750 ευρώ το μήνα. Αρχικά ο μισθός της μειώθηκε στα 2200 ευρώ, και τώρα θα πέσει στα 1334. Μισθός πρωτοδιόριστης, όπως λέει και η υπάλληλος στο ρεπορτάζ.

Συμφωνώ πως μία μείωση 50% του μισθού είναι πολύ μεγάλη και μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα αν υπάρχουν υποχρεώσεις, όπως δάνεια.

Να το σκεφτούμε όμως λίγο καλύτερα. 2750 ευρώ είναι περίπου 900000 δραχμές. Μισθός το μήνα. Για δημόσιο υπάλληλο. Και πριν 10 χρόνια, σε δραχμές, τόσα έπαιρνε? Μήπως όντως έπαιρνε περίπου τα μισά? Θυμάμαι πως στα τέλη της δεκαετίας του '90, ένας αρχικός μισθός 200000 δραχμών ήταν σχετικά καλός για τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή λίγο πάνω από 600 ευρώ καθαρά. Πώς γίνεται μέσα σε 10 χρόνια, στον δημόσιο τομέα μόνο, αυτός ο αρχικός μισθός να έχει διπλασιαστεί? Και μάλιστα με χαμηλό πληθωρισμό!

Φυσικά η κυρία του παραδείγματος θα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα. Αλλά για να πληρώνεται ο μισθός της αναγκαζόμασταν να δανειζόμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Και τώρα ακούγεται πως θα γίνει κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 50%. Δηλαδή κάποιοι από αυτούς που μας δάνεισαν θα χάσουν τα μισά λεφτά τους. Και θα πει η κυρία που θα χάσει το μισό μισθό της, ας μη μας δάνειζαν. Είναι ακριβώς στην ίδια μοίρα όμως κι αυτή, θα έπρεπε να τους καταλαβαίνει. Ίσως κι αυτοί δεν έπρεπε να μας δανείζουν, ίσως κι εμείς δεν έπρεπε να δανειζόμαστε. Φταίμε κι εμείς τουλάχιστον όσο φταίνε κι αυτοί, αν όχι περισσότερο.

Τη χρειαζόμασταν αυτήν την κρίση όσο τίποτε άλλο. Θα πονέσει πολύ. Αλλά αφού δε βάζαμε μυαλό μόνοι μας, κάποια στιγμή αυτό θα γινότανε. Ας προσέχαμε.

Friday, October 14, 2011

Δύο ιστορίες και μια είδηση

Ιστορία 1:
Έμαθα χτες ότι τη Δευτέρα που μας πέρασε, με τη δυνατή βροχή στην Αθήνα, η επιθεώρηση εργασίας επισκέφθηκε κάποια εταιρεία και διαπίστωσε πως υπήρχαν εργαζόμενοι που είχαν χτυπήσει κάρτα για να φύγουνε αλλά λόγω της βροχής προτίμησαν να περιμένουν κάτω από κάποιο υπόστεγο ενώ μερικοί ξαναπήγαν στα γραφεία τους. Θεώρησαν οι επιθεωρητές πως αυτό είναι παράβαση της εργατικής νομοθεσίας και βάλανε πρόστιμο στην εταιρεία. Δύο μέρες αργότερα, σε ετήσια συνάντησή τους με εκπροσώπους της διεύθυνσης ανθρώπινου δυναμικού (Human Resources) μεγάλων εταιρειών, αναφέρανε την περίπτωση αυτή και συστήσανε στις εταιρείες να εφαρμόζουν πιστά το νόμο γιατί αν κάποιος κάνει την ίδια παράβαση δύο φορές σε 4 χρόνια, μπαίνει λουκέτο στην εταιρεία. Την ιστορία μου διηγήθηκε φίλος που ήταν σε αυτή τη συνάντηση, εκπροσωπώντας γερμανική εταιρεία με περίπου 300 υπαλλήλους στην Ελλάδα. Στην αρχή νόμιζα ότι με κοροϊδεύει. Μου πήρε αρκετή ώρα να πειστώ ότι μου λέει αλήθεια. Αναρωτιέμαι αν τα ξέρουν αυτά στα κεντρικά στη Γερμανία... Να το κλείσουν το μαγαζί, να απολύσουν και τους 300 για να σιγουρευτούν πως δε θα πληρώσουν πρόστιμο επειδή έπιασε βροχή και οι υπάλληλοι δεν είχαν ομπρέλες μαζί τους.

Ιστορία 2:
Φίλη πήρε μια μέρα άδεια από τη δουλειά για να πάει σε προγραμματισμένο ραντεβού με γιατρό στο ΙΚΑ να της γράψει κάποια φάρμακα που πρέπει να παίρνει καθημερινά. Έφτασε 8 το πρωί, αλλά διαπίστωσε πως λόγω απεργίας δεν υπήρχε γιατρός. Πήρε τηλέφωνο για να ανανεώσει το ραντεβού και πήρε ημερομηνία για τις 16 Νοεμβρίου (το αν θα υπάρχει και ΙΚΑ τότε είναι άγνωστο...). Σκέφτηκε να πάει στο ΙΚΑ διπλανής περιοχής μπας και καταφέρει να πάρει τη συνταγή. Βρήκε έναν γιατρό στην πόρτα του γραφείου του, να φεύγει. Αρνήθηκε να της γράψει φάρμακα, και της είπε να πάει στον απογευματινό, αν δεν απεργούσε. Πήγε πάλι στις 13:20, και περίμενε μέχρι τις 15:00. Όταν μπήκε μέσα, της είπε πως δεν της γράφει φάρμακα γιατί δεν έχει ραντεβού. Προσπάθησε να του εξηγήσει πως έχει ήδη πληρώσει φάρμακα που τα δικαιούται λόγω της ασφάλισής της, γιατί δε βρίσκει γιατρό να της τα γράψει. Της έγραψε τελικά τα μισά απ'όσα χρειάζεται μέχρι το επόμενο ραντεβού στις 16 Νοεμβρίου...
Εκτός όλων των άλλων, δεν καταλαβαίνω τι δουλειά κάνουνε οι γιατροί του ΙΚΑ, εφόσον απλώς γράφουνε φάρμακα, χωρίς εξέταση, χωρίς τίποτα. Ευτυχώς δεν είχα ποτέ την ατυχία να χρειαστώ τις υπηρεσίες τους.

Και μια είδηση:
Διαβάζω στις σημερινές ειδήσεις, πως (α) ο κ. Λυμπερόπουλος, αρχισυνδικαλιστής των ταξιτήδων, δηλώνει πως "Δε θα πεθάνουμε μόνοι μας, θα πάρουμε κι άλλους μαζί μας", και (β) οι αρχισυνδικαλιστές των δήμων, που αρνούνται να μαζέψουν τα σκουπίδια, απειλούν πως θα χυθεί αίμα.
Εκτός από τα συγχαρητήριά μου στους πολιτικούς μας που έχουν αναθρέψει τέτοια λουλούδια, αναρωτιέμαι πόσο θα τους ανεχτούμε ακόμα...

Sunday, October 02, 2011

Ο κ. Φωτόπουλος

Έγραφα τον Ιούνιο πως δεν είμαι αισιόδοξος με την κατάσταση στην Ελλάδα. Είχα την ελπίδα πως μετά απ'όσα έγιναν τον Ιούλιο, θα βάζαμε μυαλό και θα αρχίζαμε να σοβαρευόμαστε ως χώρα. Δυστυχώς ούτε αυτό έγινε. Οι διάφορες ομάδες συμφερόντων αντιδρούν και χαλάνε τον κόσμο κάθε φορά που θεωρούν ότι πλήττονται από τα μέτρα που θέλει να προωθήσει η κυβέρνηση (αλλά ακόμα δεν έχει βρει το κουράγιο να προωθήσει τίποτα ουσιαστικό). Οι ταξιτζήδες κλείνουν τους δρόμους, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, οι οδηγοί λεωφορείων παρκάρουν τα λεωφορεία τους, οι φαρμακοποιοί κλείνουν τα φαρμακεία τους, οι τεχνικοί της ΔΕΗ κατεβάζουν τους διακόπτες, κ.ο.κ. Όλοι εναντίον όλων δηλαδή. Δεν καταλαβαίνουμε ότι αν δεν κάνουμε ΟΛΟΙ κάποιες θυσίες, το αποτέλεσμα θα είναι πολύ χειρότερο για όλους μας.

Προσωπικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχω γλιτώσει, μια που έφυγα από την Ελλάδα λίγο πριν γίνει το μεγάλο μπαμ, και ζω σε μία χώρα με πολύ υψηλό επίπεδο ζωής, όπου όλα δουλεύουν ρολόι. Με στεναχωρεί όμως το γεγονός ότι αναγκάστηκα να φύγω. Και το γεγονός ότι πολύς κόσμος αναγκάζεται να φύγει ή έστω το σκέφτεται. Και αυτό, την ίδια στιγμή που εργαζόμενοι σε δημόσιες υπηρεσίες αντιδρούν στη μετακίνησή τους σε άλλες υπηρεσίες.

Διάβαζα σήμερα στο Κ της Καθημερινής συνέντευξη με τον αρχισυνδικαλιστή της ΔΕΗ, τον κ. Φωτόπουλο. Τον ρωτάει η δημοσιογράφος τι μισθό παίρνει, κι αυτός απαντά:
"Μετά 25 χρόνια ένσημα, παντρεμένος, με 2 παιδιά, και με την ειδικότητα του τεχνικού, 1900 ευρώ καθαρά. Κάθε μήνα μετράω ευρώ-ευρώ τα έξοδά μου για να μπορέσω να αντεπεξέλθω."
Ο τρόπος που απαντάει (25 χρόνια ένσημα, δύο παιδιά, μετράω τα έξοδά μου) δείχνει πως δεν είναι ευχαριστημένος από το μισθό του. Προσωπικά έβγαζα λιγότερα όταν ήμουνα στην Ελλάδα. Και ξέρω ότι λέκτορες και καθηγητές πανεπιστημίου, επίσης με 2 παιδιά, βγάζουν κι αυτοί λιγότερα από τον κ. Φωτόπουλο. Για να μη μιλήσω για καθηγητές γυμνασίου που πλέον βγάζουν λιγότερα από 1000 ευρώ.

Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί φτάσαμε ως εδώ.

Η λύση φοβάμαι πως θα δοθεί όταν κάποια στιγμή (που δεν αργεί να έρθει) σταματήσουμε να παίρνουμε τις δόσεις του δανείου και θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε τα πάντα, πολύ απλά γιατί λεφτά δε θα υπάρχουν πια. Και θα είναι πολύ απότομη αυτή η προσγείωση...