Με τα μάτια ενός "ξένου"

Εδώ και πολύ καιρό παρακολουθώ με ενδιαφέρον τα νέα από την Ελλάδα. Όταν γνωρίζεις καλά μία κατάσταση και έχεις την πολυτέλεια να την παρακολουθείς από απόσταση ασφαλείας μπορείς να δεις πολύ πιο καθαρά μερικά πράγματα. Όπως ένας ποδοσφαιριστής δε μπορεί να έχει πλήρη άποψη για όλα όσα συμβαίνουν στο γήπεδο, σε αντίθεση με κάποιον θεατή με γνώση του αθλήματος, που μπορεί να δει τη συνολική εικόνα και να κρίνει με πιο καθαρό μυαλό.

Καταλαβαίνω λοιπόν το πόσο πιεσμένοι νιώθουν πολλοί άνθρωποι που βλέπουν τα εισοδήματά τους να μειώνονται, ενώ δε βλέπουν διέξοδο πουθενά. Άλλωστε κι εγώ έτσι ένιωθα, και γι'αυτό αποφάσισα να φύγω πριν περίπου ένα χρόνο. Βλέπω όμως και κόσμο να διαμαρτύρεται για όλα, μία διαρκή άρνηση χωρίς καμία σοβαρή αντιπρόταση. Βλέπω κραυγές αντί για ανταλλαγή επιχειρημάτων και προτάσεων, τη στιγμή ακριβώς που τα χρειαζόμαστε περισσότερο από ποτέ.

Οι πολιτικοί μας φαίνεται στη μεγάλη πλειοψηφία τους (και μιλάω για ένα 80-90% τουλάχιστον) να μην έχουν καταλάβει την κατάσταση εντός και εκτός της χώρας. Το μόνο που φαίνεται να τους απασχολεί είναι πώς θα μπορέσουν να ξαναπάνε στο χωριό τους χωρίς να τους βρίζει πολύς κόσμος και πώς θα διατηρήσουν (πιστεύουν) ελπίδες να επανεκλεγούν. Είναι οι πρώτοι που βάζουν εμπόδια ακόμα και σε βασικές μεταρρυθμίσεις (πχ πριν λίγες μόνο βδομάδες καταψήφισαν το άνοιγμα των φαρμακείων), ενώ δεν εφαρμόζουν νόμους που έχουν ψηφιστεί. Τρανταχτά παραδείγματα, και άσχετα μάλιστα με την κρίση, ο αντικαπνιστικός νόμος και ο νόμος για τα πανεπιστήμια. Την ίδια στιγμή αντιμετωπίζουν τους ξένους συνομιλητές τους σαν παιδάκια που μπορούν να τα κοροϊδεύουν. Ένα από τα χειρότερα πρόσφατα παραδείγματα η απορία του Προέδρου της Δημοκρατίας σχετικά με το ποιος είναι ο Schäuble. Δεν καταλαβαίνει ο άνθρωπος πως έτσι αυτογελιοποιούμαστε σε ολόκληρο τον κόσμο (η απορία του έγινε πρωτοσέλιδο στους Financial Times).

Οι δημοσιογράφοι, που παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στην ενημέρωση του κόσμου, σε μεγάλο βαθμό δεν κάνουν καλά τη δουλειά τους. Πολλοί από αυτούς δεν είναι καν εκπαιδευμένοι σωστά για να κάνουν καλά τη δουλειά τους. Ενώ άλλοι (με την ΕΣΗΕΑ πρώτη και καλύτερη) ξεσηκώνουν τον κόσμο για τα αυτονόητα, όπως το να σταματήσουν να δημοσιεύονται οι ισολογισμοί επιχειρήσεων σε εφημερίδες (με πολύ μεγάλο κόστος για τις επιχειρήσεις, όταν αυτό μπορεί να γίνεται δωρεάν online). Και όπως πάντα, προτιμούν κι αυτοί τις κραυγές και τις αποσπασματικές πληροφορίες από το να δώσουν μία συνολική εικόνα στον κόσμο, με ηρεμία, ώστε να μπορεί κανείς να σκεφτεί και να κρίνει.

Τέλος, καλλιεργείται ένα κλίμα μίσους εναντίον των "κακών" δανειστών μας, και κυρίως των Γερμανών, ενώ παράλληλα βλέπουμε να καταστρέφεται το κέντρο της Αθήνας με την αστυνομία να μη δείχνει διάθεση να αντιδράσει (ενώ αντίθετα, δυστυχώς, χρησιμοποιεί αδικαιολόγητη βία σε πολλές περιπτώσεις).

Με λίγα λόγια, η κοινωνία μας βρίσκεται σε μία κατάσταση πανικού. Πολλοί καταλαβαίνουν πως αν δεν πάρουμε νέα δάνεια θα μας βρουν πολύ χειρότερα, αλλά αρνούνται να δεχθούν τους όρους των δανειστών μας, χωρίς όμως να τους έχουν διαβάσει και χωρίς να έχουν να αντιπροτείνουν κάτι ρεαλιστικό. Δυστυχώς υπάρχει πλήρης ανικανότητα ανάλυσης της κατάστασης, κριτικής και ορθολογικής σκέψης. Σε μεγάλο βαθμό αυτό ήταν χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας εδώ και χρόνια, αλλά σε συνθήκες πανικού η κατάσταση επιδεινώνεται.

Οι "ξένοι" όμως πώς μας βλέπουν; Αυτό που εισπράττω εγώ, από την επαφή με συναδέλφους αλλά και φίλους σε άλλες χώρες (και στη Γερμανία) είναι πως ο απλός κόσμος, με κάποια μόρφωση, ΔΕ μας βλέπει εχθρικά. Οι περισσότεροι είχαν μία μάλλον καλή εικόνα για την Ελλάδα είτε από διακοπές είτε από αυτά που είχαν ακούσει, και αρχικά πέσανε από τα σύννεφα. Φυσικά πολλοί απλοί άνθρωποι, επηρεασμένοι από κάποια χαμηλού επιπέδου μέσα ενημέρωσης (ναι, υπάρχουν παντού) είναι πολύ αρνητικά επηρεασμένοι.

Οι πολιτικοί στις ευρωπαϊκές χώρες βλέπουν απέναντί τους μία κυβέρνηση που ενώ εδώ και 2 χρόνια υποσχόταν αλλαγές και μεταρρυθμίσεις, τελικά δεν έκανε σχεδόν τίποτα ή δεν εφαρμόζει και τα λίγα που έκανε. Η πίεση που νιώθουμε δεν άρχισε τώρα. Αν θυμηθούμε καλύτερα, ήδη από πέρυσι την άνοιξη άρχισαν να πιέζουν όταν είδαν πως δεν προχωράν οι μεταρρυθμίσεις. Το φθινόπωρο πίεσαν ακόμα περισσότερο. Τι άλλο τους μένει δηλαδή να κάνουνε;

Ακούγεται πολύ το επιχείρημα πως δε θα έπρεπε να μας πιέζουνε γιατί η οικονομία μας βρίσκεται σε μεγάλη ύφεση. Έχουμε σκεφτεί άραγε πως αν είχαμε κάνει μερικά από τα πράγματα που μας ζητάγανε ίσως η ύφεση να ήτανε μικρότερη; Αν π.χ. στα δύο αυτά χρόνια οι εφορίες μας είχαν αρχίσει να δουλεύουν σωστά; Αν είχε επιταχυνθεί η απονομή δικαιοσύνης; Αν είχε μειωθεί περισσότερο το κόστος της δημόσιας υγείας; Αν είχαν κλείσει ή έστω συμμαζευτεί άχρηστοι δημόσιοι οργανισμοί; Αν είχε μπει τάξη στις πολύ ψηλές συντάξεις κάποιων; Αν είχαν εξορθολογιστεί οι μισθοί του δημοσίου χωρίς να μπαίνει το 30% των υπαλλήλων σε ειδικά μισθολόγια και να γίνονται οριζόντιες περικοπές σε όλους;

Ο βασικός λόγος που χάθηκαν αυτά τα δύο κρίσιμα χρόνια είναι η ποιότητα των ανθρώπων που βρίσκονται αυτή τη στιγμή στη Βουλή. Πολλοί από αυτούς δεν έχουν δουλέψει ποτέ και προέρχονται απευθείας από τα φυτώρια των κομμάτων στα πανεπιστήμια. Αρκετοί άλλοι έχουν δουλέψει μόνο ως καλλιτέχνες ή αθλητές και εκλέχθηκαν λόγω της αναγνωρισιμότητάς τους και όχι λόγω ικανοτήτων. Πολλοί άλλοι εκπροσωπούν ισχυρά συμφέροντα, όπως π.χ. όσοι είναι δικηγόροι, γιατροί ή μηχανικοί.

Για ένα πράγμα μπορούμε να είμαστε σίγουροι: κανείς δε μας επέβαλε να ψηφίσουμε αυτούς τους ανθρώπους, ούτε να τους ψηφίζουμε εδώ και 30 χρόνια. Αν έχει ένα καλό αυτή η κρίση είναι ότι τουλάχιστον αρχίζουμε να το συνειδητοποιούμε αυτό και ελπίζω όποτε γίνουν οι επόμενες εκλογές να φανούμε σοφότεροι. Αντίθετα αυτό που δε φαίνεται πουθενά στον ορίζοντα είναι να εμφανίζεται κάποιος άνθρωπος με κύρος και ικανότητες, που να φαίνεται να μπορεί να μαζέψει γύρω του νέους ανθρώπους (νέους στο μυαλό!), με διάθεση να αλλάξουν τα πράγματα. Μικρές ομάδες και κινήσεις πολιτών φαίνεται να δημιουργούνται αλλά καμία μέχρι στιγμής δε φαίνεται ικανή να αποκτήσει το μέγεθος που θα χρειαζόταν για να παίξει σημαντικό ρόλο στο μέλλον. Ελπίζω να εμφανιστεί σύντομα κάποια εναλλακτική λύση, διαφορετικά φοβάμαι πως η κατάσταση μετά τις επόμενες εκλογές θα είναι ακόμα χειρότερη, με πάνω-κάτω της ίδιας ποιότητας ανθρώπους να προσπαθούν να συνεργαστούν σε μια κυβέρνηση ανίκανη να πάρει οποιαδήποτε σοβαρή απόφαση.

Εύχομαι καλό κουράγιο και ψυχραιμία σε όσους με διαβάζουν ακόμα από την Ελλάδα.

Κουλούρα

Διαβάζω στον ηλεκτρονικό τύπο πως ο πρώην βουλευτής και υπουργός του ΠΑΣΟΚ Κίμωνας Κουλούρης οδηγώντας χθες το βράδυ παραβίασε 2 (ή 4, ανάλογα με την πηγή) κόκκινα φανάρια στην Καλλιρόης, και όταν τελικά τον σταμάτησαν αστυνομικοί για έλεγχο προσπάθησε να ξεφύγει (να παρκάρει, ισχυρίζεται ο ίδιος...), με αποτέλεσμα να τραυματίσει, ελαφρά ευτυχώς, έναν 25χρονο αστυνομικό. Στη συνέχεια τον οδήγησαν στην Τροχαία Καισαριανής, όπου οι αστυνομικοί διαπίστωσαν πως δεν είχε καν χαρτιά μαζί του, ενώ λίγη ώρα αφέθηκε ελεύθερος γιατί θεωρήθηκε πως ο τραυματισμός του αστυνομικού οφείλεται σε "τροχαίο ατύχημα".

Κυκλοφορούν κάποιες φήμες που λένε πως κάποιος υψηλά ιστάμενος (κάποιοι αναφέρουν τον ίδιο τον κ. Παπουτσή, Υπουργό "Προστασίας του Πολίτη"...) τηλεφώνησε για να μείνει ελεύθερος ο κ. Κουλούρης.

Απ'όσο γνωρίζω ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε κανένα άλλο κόμμα έχουν κάνει ακόμα κάποια δήλωση σχετικά με το θέμα. Τουλάχιστον όχι στις επίσημες ιστοσελίδες τους που μπορώ να παρακολουθήσω. Δε θα αγανακτήσει κανείς με το θέμα? Θα περάσει κι αυτό έτσι?

Κάτι άνθρωποι σαν τον Κουλούρη μας οδήγησαν εδώ, και εμείς όχι απλώς τους ανεχθήκαμε, αλλά τους ανεχόμαστε ακόμα και τώρα, ακόμα κι όταν γράφουν στα παλιά τους τα παπούτσια στοιχειώδεις νόμους, για να μην πω κανόνες συμπεριφοράς.

Τελικά μας αξίζουν όσα μας συμβαίνουν.

Συν Αθηνά και χείρα κίνει

Πριν ένα χρόνο, τον Δεκέμβριο του 2010, πήρα την απόφαση να αφήσω τη δουλειά μου στην Ελλάδα και να κάνω μια καινούρια αρχή στη Νορβηγία. Θυμάμαι πως βαθιά μέσα μου δεν ήθελα να φύγω πάλι, άλλωστε δεδομένων των συνθηκών είχα μια δουλειά σχετικά καλή, και με εξασφαλισμένη χρηματοδότηση για τα επόμενα 2-3 χρόνια. Μόνο και μόνο αυτό ήταν πολυτέλεια αν δεν ήσουνα δημόσιος υπάλληλος (πλέον ούτε αυτοί έχουν αυτή την πολυτέλεια). Πήρα την απόφαση με βαριά καρδιά από τη μια, αλλά και με μεγάλη ανακούφιση από την άλλη.

Αν και έβλεπα πως η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο (και ακόμα δεν είχαμε δει τίποτα!), διατηρούσα κάποιες αμυδρές ελπίδες πως την τελευταία στιγμή θα ξυπνήσουμε από το λήθαργο και θα κάνουμε ό,τι μπορούμε για να σωθούμε. Συνέχιζα να το πιστεύω αυτό μέχρι περίπου το περασμένο καλοκαίρι, αλλά πλέον νομίζω μόνο ένα θαύμα θα μπορούσε να μας σώσει, και δεν ξέρω αν ο κ. Παπαδήμος είναι θαυματοποιός.

Εύχομαι την καινούρια χρονιά να γίνει το θαύμα. Αλλά τα θαύματα δε γίνονται από μόνα τους. Συν Αθηνά και χείρα κίνει...

Ξυπνάμε?

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες παρακολουθήσαμε ένα απίστευτο θρίλερ σε μορφή σήριαλ. Θα μπορούσε να το χαρακτηρίσει κανείς κωμικοτραγικό, αλλά η κατάσταση ήταν τόσο σοβαρή που είναι μάλλον απλώς τραγικό. Στην ουσία είδαμε την προσπάθεια αυτών που εδώ και πολλά χρόνια μας κυβερνούν (με ευθύνη δικιά μας βεβαίως) να μείνουν για λίγο ακόμα στην εξουσία ή (στην περίπτωση της ΝΔ) να έρθουν πάλι στα πράγματα.

Ήταν πολύ διδακτικά όλα αυτά. Οι "βασιλιάδες" ουσιαστικά μείνανε γυμνοί. Ευτυχώς, την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, βρέθηκαν μερικοί που αντιλήφθηκαν τη σοβαρότητα της κατάστασης και κατάφεραν να μας οδηγήσουν στη μοναδική ίσως λύση που μας δίνει παράταση χρόνου. Κανείς δεν ξέρει αν ο κ. Παπαδήμος θα καταφέρει να αλλάξει τα πράγματα, να βάλει κάποια τάξη, και να μας βάλει στο δύσκολο δρόμο που θα χρειαστεί να ακολουθήσουμε τα επόμενα πολλά χρόνια για να βγούμε από τη δύσκολη κατάσταση που βρισκόμαστε. Ίσως είναι ήδη πολύ αργά, ίσως και να μην τα καταφέρει ή να μην τον αφήσουν να τα καταφέρει.

Σε κάθε περίπτωση όμως, η επιλογή Παπαδήμου ήταν η καλύτερη αυτή τη στιγμή. Φαίνεται να είναι ένας σοβαρός άνθρωπος, χαμηλών τόνων, με κύρος στο εξωτερικό, και με πολύχρονη εμπειρία σε σοβαρές διοικητικές θέσεις. Ειδικά το τελευταίο είναι κάτι που ΚΑΝΕΙΣ από όσους μας έχουν κυβερνήσει τα τελευταία πολλά χρόνια δεν είχε. Επίσης πολύ σημαντικό είναι το ότι έχει κύρος στο εξωτερικό και θεωρείται αξιόπιστος συνομιλητής. Πολλοί στην Ελλάδα δεν έχουν καταλάβει πως όταν εξαρτάσαι από τους δανειστές σου (γιατί αυτό γίνεται τώρα, είτε μας αρέσει είτε όχι), πρέπει να μιλάει μαζί τους κάποιος που μπορούν να τον εμπιστευθούν. Διαφορετικά θα σε αφήσουνε στην τύχη σου.

Είδαμε επίσης τις προηγούμενες ημέρες κάτι πρωτοφανές για τους τελευταίους 12 μήνες. Πέρασαν 2 ολόκληρες βδομάδες χωρίς απεργίες! Η κατάσταση μου θύμισε την ομιλία του Steve Jobs στο Stanford το 2005, όπου είπε, μιλώντας για τη μάχη του με τον καρκίνο:

"Having lived through it, I can now say this to you with a bit more certainty than when death was a useful but purely intellectual concept: No one wants to die. Even people who want to go to heaven don't want to die to get there."

Αυτό ακριβώς συνέβει στην ελληνική κοινωνία. Πολλοί πιστεύανε πως είναι καλύτερα να βγούμε από το ευρώ, να μην πληρώσουμε τα χρέη μας, να γίνουμε ανεξάρτητοι, κλπ, κλπ, κλπ. Εκτός από την αριστερά που δυστυχώς δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, τα ίδια έλεγε και ο Καρατζαφέρης (καλύτερα φτωχοί με τη δραχμή, παρά να δανειζόμαστε με το ευρώ) που τώρα συμμετέχει στην κυβέρνηση. Ενώ ο Σαμαράς πίστευε πως μπορεί να πάει να επαναδιαπραγματευτεί.

Όλα αυτά όμως ήτανε ωραίες θεωρητικές αναλύσεις (με τα λόγια του Steve Jobs: a useful but purely intellectual concept). Μόλις ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα, και όλοι κατάλαβαν πως πια παίζεται η συμμετοχή μας στο ευρώ, ξαφνικά συνειδητοποίησαν όλοι πως δε θέλουνε... να ψηφίσουνε! Δε θέλανε να πούνε "ναι" σε μια κυβέρνηση Παπανδρέου (λογικό, εδώ που τα λέμε), αλλά δε θέλανε και να βγούνε από το ευρώ. Με τα λόγια του Steve Jobs: "No one wants to die. Even people who want to go to heaven don't want to die to get there." Θέλαμε τον "παράδεισο" της δραχμής, αλλά δε θέλαμε να "πεθάνουμε" (έξοδος από το ευρώ) για να πάμε εκεί.

Τώρα μένει να δούμε τι θα συμβεί στις επόμενες εβδομάδες. Πλέον η Γερμανία με τη Γαλλία συζητάνε για ευρώ δύο ταχυτήτων, και διάφορες άλλες ιδέες που φυσικά δε μπορούμε να τις ξέρουμε όλες. Κανείς δε μας εγγυάται πως τα πράγματα θα πάνε καλά. Ελπίζω όμως μετά από αυτές τις 2 βδομάδες να αρχίσαμε να ξυπνάμε, και να δουλέψουμε για να βγούμε από αυτή την κατάσταση. Το πόσο ξυπνήσαμε θα φανεί και στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν γίνουν αυτές. Πιστεύω πως αν τα κόμματα που συμμετέχουν στη σημερινή βουλή πάρουν συνολικά πάνω από 40-50%, δεν έχουμε μάθει τίποτα. Οι μέχρι στιγμής δημοσκοπήσεις πάντως δείχνουν πως για την ώρα μόνο 25-30% του κόσμου δηλώνει πως δε θα ψηφίσει κανένα από τα υπάρχοντα κόμματα. Είναι νομίζω η κατάλληλη στιγμή για να βγουν μπροστά νέα πρόσωπα και να θάψουμε για πάντα αυτούς που μας φέρανε ως εδώ.

Περικοπές μισθών

Διάβασα στη σημερινή Καθημερινή για υπάλληλο του Υπ. Οικονομικών που μετά από 32 χρόνια υπηρεσίας έπαιρνε καθαρά 2750 ευρώ το μήνα. Αρχικά ο μισθός της μειώθηκε στα 2200 ευρώ, και τώρα θα πέσει στα 1334. Μισθός πρωτοδιόριστης, όπως λέει και η υπάλληλος στο ρεπορτάζ.

Συμφωνώ πως μία μείωση 50% του μισθού είναι πολύ μεγάλη και μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα αν υπάρχουν υποχρεώσεις, όπως δάνεια.

Να το σκεφτούμε όμως λίγο καλύτερα. 2750 ευρώ είναι περίπου 900000 δραχμές. Μισθός το μήνα. Για δημόσιο υπάλληλο. Και πριν 10 χρόνια, σε δραχμές, τόσα έπαιρνε? Μήπως όντως έπαιρνε περίπου τα μισά? Θυμάμαι πως στα τέλη της δεκαετίας του '90, ένας αρχικός μισθός 200000 δραχμών ήταν σχετικά καλός για τον ιδιωτικό τομέα. Δηλαδή λίγο πάνω από 600 ευρώ καθαρά. Πώς γίνεται μέσα σε 10 χρόνια, στον δημόσιο τομέα μόνο, αυτός ο αρχικός μισθός να έχει διπλασιαστεί? Και μάλιστα με χαμηλό πληθωρισμό!

Φυσικά η κυρία του παραδείγματος θα αντιμετωπίσει σοβαρά προβλήματα. Αλλά για να πληρώνεται ο μισθός της αναγκαζόμασταν να δανειζόμαστε όλα αυτά τα χρόνια. Και τώρα ακούγεται πως θα γίνει κούρεμα του ελληνικού χρέους κατά 50%. Δηλαδή κάποιοι από αυτούς που μας δάνεισαν θα χάσουν τα μισά λεφτά τους. Και θα πει η κυρία που θα χάσει το μισό μισθό της, ας μη μας δάνειζαν. Είναι ακριβώς στην ίδια μοίρα όμως κι αυτή, θα έπρεπε να τους καταλαβαίνει. Ίσως κι αυτοί δεν έπρεπε να μας δανείζουν, ίσως κι εμείς δεν έπρεπε να δανειζόμαστε. Φταίμε κι εμείς τουλάχιστον όσο φταίνε κι αυτοί, αν όχι περισσότερο.

Τη χρειαζόμασταν αυτήν την κρίση όσο τίποτε άλλο. Θα πονέσει πολύ. Αλλά αφού δε βάζαμε μυαλό μόνοι μας, κάποια στιγμή αυτό θα γινότανε. Ας προσέχαμε.

Δύο ιστορίες και μια είδηση

Ιστορία 1:

Έμαθα χτες ότι τη Δευτέρα που μας πέρασε, με τη δυνατή βροχή στην Αθήνα, η επιθεώρηση εργασίας επισκέφθηκε κάποια εταιρεία και διαπίστωσε πως υπήρχαν εργαζόμενοι που είχαν χτυπήσει κάρτα για να φύγουνε αλλά λόγω της βροχής προτίμησαν να περιμένουν κάτω από κάποιο υπόστεγο ενώ μερικοί ξαναπήγαν στα γραφεία τους. Θεώρησαν οι επιθεωρητές πως αυτό είναι παράβαση της εργατικής νομοθεσίας και βάλανε πρόστιμο στην εταιρεία. Δύο μέρες αργότερα, σε ετήσια συνάντησή τους με εκπροσώπους της διεύθυνσης ανθρώπινου δυναμικού (Human Resources) μεγάλων εταιρειών, αναφέρανε την περίπτωση αυτή και συστήσανε στις εταιρείες να εφαρμόζουν πιστά το νόμο γιατί αν κάποιος κάνει την ίδια παράβαση δύο φορές σε 4 χρόνια, μπαίνει λουκέτο στην εταιρεία. Την ιστορία μου διηγήθηκε φίλος που ήταν σε αυτή τη συνάντηση, εκπροσωπώντας γερμανική εταιρεία με περίπου 300 υπαλλήλους στην Ελλάδα. Στην αρχή νόμιζα ότι με κοροϊδεύει. Μου πήρε αρκετή ώρα να πειστώ ότι μου λέει αλήθεια. Αναρωτιέμαι αν τα ξέρουν αυτά στα κεντρικά στη Γερμανία... Να το κλείσουν το μαγαζί, να απολύσουν και τους 300 για να σιγουρευτούν πως δε θα πληρώσουν πρόστιμο επειδή έπιασε βροχή και οι υπάλληλοι δεν είχαν ομπρέλες μαζί τους.

Ιστορία 2:

Φίλη πήρε μια μέρα άδεια από τη δουλειά για να πάει σε προγραμματισμένο ραντεβού με γιατρό στο ΙΚΑ να της γράψει κάποια φάρμακα που πρέπει να παίρνει καθημερινά. Έφτασε 8 το πρωί, αλλά διαπίστωσε πως λόγω απεργίας δεν υπήρχε γιατρός. Πήρε τηλέφωνο για να ανανεώσει το ραντεβού και πήρε ημερομηνία για τις 16 Νοεμβρίου (το αν θα υπάρχει και ΙΚΑ τότε είναι άγνωστο...). Σκέφτηκε να πάει στο ΙΚΑ διπλανής περιοχής μπας και καταφέρει να πάρει τη συνταγή. Βρήκε έναν γιατρό στην πόρτα του γραφείου του, να φεύγει. Αρνήθηκε να της γράψει φάρμακα, και της είπε να πάει στον απογευματινό, αν δεν απεργούσε. Πήγε πάλι στις 13:20, και περίμενε μέχρι τις 15:00. Όταν μπήκε μέσα, της είπε πως δεν της γράφει φάρμακα γιατί δεν έχει ραντεβού. Προσπάθησε να του εξηγήσει πως έχει ήδη πληρώσει φάρμακα που τα δικαιούται λόγω της ασφάλισής της, γιατί δε βρίσκει γιατρό να της τα γράψει. Της έγραψε τελικά τα μισά απ'όσα χρειάζεται μέχρι το επόμενο ραντεβού στις 16 Νοεμβρίου...

Εκτός όλων των άλλων, δεν καταλαβαίνω τι δουλειά κάνουνε οι γιατροί του ΙΚΑ, εφόσον απλώς γράφουνε φάρμακα, χωρίς εξέταση, χωρίς τίποτα. Ευτυχώς δεν είχα ποτέ την ατυχία να χρειαστώ τις υπηρεσίες τους.

Και μια είδηση:

Διαβάζω στις σημερινές ειδήσεις, πως (α) ο κ. Λυμπερόπουλος, αρχισυνδικαλιστής των ταξιτήδων, δηλώνει πως "Δε θα πεθάνουμε μόνοι μας, θα πάρουμε κι άλλους μαζί μας", και (β) οι αρχισυνδικαλιστές των δήμων, που αρνούνται να μαζέψουν τα σκουπίδια, απειλούν πως θα χυθεί αίμα.

Εκτός από τα συγχαρητήριά μου στους πολιτικούς μας που έχουν αναθρέψει τέτοια λουλούδια, αναρωτιέμαι πόσο θα τους ανεχτούμε ακόμα...

Ο κ. Φωτόπουλος

Έγραφα τον Ιούνιο πως δεν είμαι αισιόδοξος με την κατάσταση στην Ελλάδα. Είχα την ελπίδα πως μετά απ'όσα έγιναν τον Ιούλιο, θα βάζαμε μυαλό και θα αρχίζαμε να σοβαρευόμαστε ως χώρα. Δυστυχώς ούτε αυτό έγινε. Οι διάφορες ομάδες συμφερόντων αντιδρούν και χαλάνε τον κόσμο κάθε φορά που θεωρούν ότι πλήττονται από τα μέτρα που θέλει να προωθήσει η κυβέρνηση (αλλά ακόμα δεν έχει βρει το κουράγιο να προωθήσει τίποτα ουσιαστικό). Οι ταξιτζήδες κλείνουν τους δρόμους, τα αεροδρόμια και τα λιμάνια, οι οδηγοί λεωφορείων παρκάρουν τα λεωφορεία τους, οι φαρμακοποιοί κλείνουν τα φαρμακεία τους, οι τεχνικοί της ΔΕΗ κατεβάζουν τους διακόπτες, κ.ο.κ. Όλοι εναντίον όλων δηλαδή. Δεν καταλαβαίνουμε ότι αν δεν κάνουμε ΟΛΟΙ κάποιες θυσίες, το αποτέλεσμα θα είναι πολύ χειρότερο για όλους μας.

Προσωπικά θα μπορούσε να πει κανείς ότι έχω γλιτώσει, μια που έφυγα από την Ελλάδα λίγο πριν γίνει το μεγάλο μπαμ, και ζω σε μία χώρα με πολύ υψηλό επίπεδο ζωής, όπου όλα δουλεύουν ρολόι. Με στεναχωρεί όμως το γεγονός ότι αναγκάστηκα να φύγω. Και το γεγονός ότι πολύς κόσμος αναγκάζεται να φύγει ή έστω το σκέφτεται. Και αυτό, την ίδια στιγμή που εργαζόμενοι σε δημόσιες υπηρεσίες αντιδρούν στη μετακίνησή τους σε άλλες υπηρεσίες.

Διάβαζα σήμερα στο Κ της Καθημερινής συνέντευξη με τον αρχισυνδικαλιστή της ΔΕΗ, τον κ. Φωτόπουλο. Τον ρωτάει η δημοσιογράφος τι μισθό παίρνει, κι αυτός απαντά:

"Μετά 25 χρόνια ένσημα, παντρεμένος, με 2 παιδιά, και με την ειδικότητα του τεχνικού, 1900 ευρώ καθαρά. Κάθε μήνα μετράω ευρώ-ευρώ τα έξοδά μου για να μπορέσω να αντεπεξέλθω."

Ο τρόπος που απαντάει (25 χρόνια ένσημα, δύο παιδιά, μετράω τα έξοδά μου) δείχνει πως δεν είναι ευχαριστημένος από το μισθό του. Προσωπικά έβγαζα λιγότερα όταν ήμουνα στην Ελλάδα. Και ξέρω ότι λέκτορες και καθηγητές πανεπιστημίου, επίσης με 2 παιδιά, βγάζουν κι αυτοί λιγότερα από τον κ. Φωτόπουλο. Για να μη μιλήσω για καθηγητές γυμνασίου που πλέον βγάζουν λιγότερα από 1000 ευρώ.

Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί φτάσαμε ως εδώ.

Η λύση φοβάμαι πως θα δοθεί όταν κάποια στιγμή (που δεν αργεί να έρθει) σταματήσουμε να παίρνουμε τις δόσεις του δανείου και θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε τα πάντα, πολύ απλά γιατί λεφτά δε θα υπάρχουν πια. Και θα είναι πολύ απότομη αυτή η προσγείωση...