Παρίσι-Άμστερνταμ

Την εβδομάδα που μας πέρασε πήγα ένα ταξίδι αναψυχής στη βόρεια Ευρώπη. Το είχα κανονίσει εδώ και καιρό και το είχα πολύ ανάγκη μετά το τελευταίο εξάμηνο, που ακόμα και τα ελεύθερα Σαββατοκύριακα ήταν μετρημένα στα δάχτυλα. Ο κύριος προορισμός ήταν το Παρίσι, όπου είχα δουλέψει για ένα χρόνο πριν επιστρέψω στην Ελλάδα, και όπου μένει μόνιμα η αδερφή μου. Ενδιάμεσα είχα κανονίσει μία σύντομη επίσκεψη στην Ολλανδία για να δω φίλους.

Είχα την "τύχη" να φτάσω στο Παρίσι την Πέμπτη, μέρα γενικής απεργίας. Αρχικά με φόβιζε αυτό, αν και υπήρχαν διαβεβαιώσεις πως τουλάχιστον 1 στα 4 τραίνα από το αεροδρόμιο προς το κέντρο της πόλης θα κυκλοφορούσε κανονικά. Πρέπει να ήμουνα πολύ τυχερός γιατί με το που έφτασα στο σταθμό είδα πως το επόμενο τραίνο θα έφτανε σε 5 λεπτά. Πήγα να βγάλω εισιτήριο, αλλά κάποιος, πιο έμπειρος, συνεπιβάτης μου είπε πως λόγω απεργίας ήταν δωρεάν! Μέσα στο τραίνο κάθισαν απέναντί μου 2 κοπέλες από τη Νορβηγία, γύρω στα 20. Με πέρασαν για Γάλλο στην αρχή και χάρηκαν που ήξερα τόσο καλά αγγλικά. Πήγαιναν πρώτη φορά στο Παρίσι και ρωτούσανε ποιος ήταν ο καλύτερος τρόπος να φτάσουνε στο ξενοδοχείο τους, αφού λόγω της απεργίας κάποιες γραμμές δε λειτουργούσαν κανονικά. Πάνω στην κουβέντα μου είπανε πως είναι αδερφές και ήρθαν για 4 μέρες να δουν το Παρίσι -το εισιτήριο και τα ξενοδοχεία ήταν το χριστουγεννιάτικο δώρο του παππού τους! Κάπου εκεί θυμήθηκα τη blogoφίλη Μερόπη, που έγραφε λίγες μέρες νωρίτερα για το πώς είναι τα πράγματα στη Νορβηγία και έκανα συγκρίσεις με την Ελλάδα... Δεν ξέρω κανέναν παππού/γιαγιά που να κάνει τέτοια δώρα στα εγγόνια του! (αν και πλέον υπάρχουν μερικοί γονείς, κάτι είναι κι αυτό!)

Τις πρώτες 2 μέρες στο Παρίσι τις πέρασα κάνοντας βόλτες, πιο πολύ για να δω μέρη που συνήθιζα να πηγαίνω. Πέρασα από την παλιά μου γειτονιά για μια δουλειά και στη συνέχεια πήγα στην αψίδα του Θριάμβου, Ηλύσια Πεδία, φαγητό με καφέ στον ήλιο σε ένα bistrot δίπλα στο Σηκουάνα, και βόλτα κατά μήκος του ποταμού. Ο καιρός ήτανε θαυμάσιος, λες και ήθελε να μου δείξει το καλύτερό του πρόσωπο. Εκείνη τη μέρα έτυχε να μάθω πως άλλη μία αίτησή μου για θέση σε ελληνικό πανεπιστήμιο είχε άδοξο τέλος, και άρχισα να αναρωτιέμαι γιατί έφυγα από το Παρίσι πριν 2 χρόνια...

Το Σαββατο το πρωί πήρα το τραίνο για Άμστερνταμ. Ο καιρός κι εκεί ηλιόλουστος. Στο σταθμό με περίμεναν φίλοι από τα φοιτητικά χρόνια στην Αμερική, που τώρα δουλεύουν στην Ολλανδία. Περάσαμε τη μέρα με ιστορίες από τα παλιά και σχέδια για το μέλλον. Θυμηθήκαμε την πρώτη μέρα που είχε φτάσει ο Alex στην Αμερική και τον είχα πάρει από το αεροδρόμιο. Και τη μέρα που έφευγα εγώ οριστικά και πήγαμε για καφέ μαζί πριν φύγω για το αεροδρόμιο. Μου άρεσε ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα:
-Αν κρατήσει πολύ ακόμα η κρίση, μπορεί να με διώξουνε, είμαι από τους πιο ακριβοπληρωμένους στην εταιρεία. Αλλά δε θα με πειράξει, ίσως να είναι μια ευκαιρία να επιστρέψω τελικά στην Αυστρία και να αρχίσω κάτι καινούριο.

Το βράδυ με τη φίλη που με φιλοξενούσε πήγαμε σε πάρτυ, που με αφορμή την πρώτη μέρα της άνοιξης είχε θέμα την εποχή των λουλουδιών. Ήτανε ένα από αυτά τα international party που μου έχουν λείψει πολύ τα τελευταία χρόνια.

Την Κυριακή πήγαμε στην Ουτρέχτη, όπου συναντήσαμε άλλο ένα ζευγάρι φίλων, Έλληνες αυτοί, που αφού κουράστηκαν από τις συνθήκες εργασίας στην Ελλάδα, αναζήτησαν την τύχη τους σε ένα πιο πολιτισμένο περιβάλλον...

Τη Δευτέρα το πρωί επέστρεψα Παρίσι. Κάποια στιγμή θυμήθηκα ένα ταξίδι στη Θεσσαλονίκη με το Intercity, πριν λίγους μήνες, που για 2 ώρες ήμασταν αναγκασμένοι να ακούμε σε όλο το βαγόνι τη "συζήτηση" 2 παππούδων σχετικά με το αν υπάρχει θεός. Κοίταξα τους γύρω μου που διαβάζαν ένα βιβλίο, λύνανε σταυρόλεξα, δουλεύανε στους υπολογιστές τους ή συζητούσανε χαμηλόφωνα. Είμαστε τελικά διαφορετικοί! (αν και έχει τύχει να ταξιδέψω και σε βραδυνό τραίνο γεμάτο μεθυσμένους γερμανούς οπαδούς της Rostock και δε μπορώ να πω ότι ήταν το καλύτερο ταξίδι μου!)

Οι υπόλοιπες μέρες στο Παρίσι πέρασαν με συναντήσεις με παλιούς γνωστούς και φίλους, βόλτες στην πόλη, και μια επίσκεψη στην παλιά δουλειά μου. Μιλήσαμε για προοπτικές μελλοντικής συνεργασίας και σκεφτόμουνα πόσο θλιβερό είναι να σε αναγνωρίζουν παντού εκτός από τη χώρα σου...
Χάρηκα που είδα τον Julien, που συνεχίζει τα μαθήματα οινογνωσίας που είχαμε ξεκινήσει μαζί, και μου έλεγε πως πρόσφατα δοκιμάσανε και ελληνικά κρασία. Και τον Stephane που έχει για χόμπυ τα αεροπλάνα. Είχε δίπλωμα πιλότου μονοκινητήριου και κάποτε είχαμε πετάξει μαζί με ένα Cessna μέχρι τις ακτές της Νορμανδίας. Πλέον έχει γίνει εκπαιδευτής και τα Σαββατοκύριακα διδάσκει.

Εκτός από την ξεκούραση, το ταξίδι αυτό μου θύμισε πολλές παλιές καλές στιγμές, αλλά και το ότι οι άνθρωποι στις χώρες που επισκέφθηκα έχουνε και άλλες ασχολίες και ενδιαφέροντα εκτός από τη δουλειά τους. Και λέω για όσο μπορέσω να προσπαθήσω να το εφαρμόσω κι εγώ από εδώ και μπρος!

Αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία

Πριν λίγες εβδομάδες άρχισα να διδάσκω ως ωρομίσθιος σε στρατιωτική σχολή. Στην πρώτη μου επίσκεψη εκεί μου είπανε πως για να με πληρώσουνε πρέπει να ανοίξω μητρώο στο ΙΚΑ, αν και είμαι ασφαλισμένος στο ΤΣΜΕΔΕ, διαφορετικά δε μπορούν ούτε να με πληρώσουν ούτε θα είναι καλυμένοι σε περίπτωση που μου συμβεί κάτι στο χώρο εργασίας. Μου εξήγησαν όμως πως αν και θα έχω κρατήσεις από το ΙΚΑ, θα εξακολουθώ να είμαι ασφαλισμένος στο ΤΣΜΕΔΕ και το ΙΚΑ δε θα μου παρέχει τίποτα απολύτως. Τα ακριβή λόγια του υπεύθυνου μισθοδοσίας ήτανε:
-Είναι κερατιάτικα και για σένα και για μας. Δεν κερδίζει κανείς μας τίποτα, εκτός από το ΙΚΑ.

Το συνολικό ποσό που θα δώσω στο ΙΚΑ είναι αρκετά μικρό (4.18% του μισθού), αλλά κάτι μου λέει πως είναι κοροϊδία... Για να μην πω για την ώρα που έχασα σήμερα το πρωί για να πάω στο υποκατάστημα του ΙΚΑ όπου ανήκω (καμία σχέση με το πού μένω...) και να γραφτώ στα μητρώα τους...

Είχε χρειαστεί κάποτε, πριν 3 περίπου χρόνια, να πάω στο γραφείο της αντίστοιχης γαλλικής κοινωνικής ασφάλισης. Όχι για να γραφτώ, αφού αυτό είχε γίνει αυτόματα από τη δουλειά μου, αλλά για να λύσω ένα πρόβλημα που προέκυψε. Εδώ γιατί να μη μπορεί να με γράψει ο εργοδότης μου, για να γλιτώσω το τρέξιμο και το χάσιμο χρόνου?

Επίσης γιατί να μην έχουμε ένα μοναδικό αριθμό κοινωνικής ασφάλισης/ταυτότητας όπως στις ΗΠΑ ή τη Σουηδία και να έχουμε Αριθμό Ταυτότητας, Αριθμό Φορολογικού Μητρώου, Αριθμό Μητρώου Ασφαλισμένου, κλπ, κλπ, κλπ???

Έχω δουλέψει σε 3 ξένες χώρες (Γερμανία, Γαλλία, ΗΠΑ) και πουθενά δε δυσκολεύτηκα γραφειοκρατικά όσο εδώ!