Πρώτες εντυπώσεις από την επιστροφή
Μαζεύω σιγά-σιγά τις πρώτες μου εμπειρίες και εντυπώσεις από την Ελλάδα και έχω ήδη ανάμικτα συναισθήματα!
Καταρχήν δεν αισθάνομαι ακόμα σπίτι μου, αλλά για αυτό μάλλον φταίει η μακρόχρονη απουσία μου. Που θα μου πάει όμως, θα το συνηθίσω!
Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με τις διακοπές που έκανα συνήθως, είναι πως τώρα έχω πάρε-δώσε με δημόσιες υπηρεσίες, ενώ πήγα και από την κανούρια μου δουλειά, στο ΕΜΠ. Μου κάνανε ήδη τον πρώτο γύρο στα γραφεία να με συστήσουν σε αυτούς που δουλεύουν στο εργαστήριο. Μου αρέσει όποτε γνωρίζω κάποιον να προσπαθώ να τον ψυχολογήσω με την πρώτη ματιά και τις πρώτες κουβέντες –συνήθως πέφτω μέσα για το αν θα τα πάω καλά μαζί του ή όχι. Το ευχάριστο ήταν πως υπήρχαν αρκετοί νέοι άνθρωποι, με όρεξη για δουλειά. Ο «συγκάτοικός» μου στο γραφείο φάνηκε αρκετά ήσυχος και μαζεμένος και μου έδωσε την εντύπωση πως θα τα πάμε καλά (αν και θα τον προτιμούσα ... όχι τόσο ήσυχο!). Μου έκανε εντύπωση πως κάποια γραφεία ήταν στολισμένα (με φωτογραφίες, ένα φυτό, ένα σουβενίρ, οτιδήποτε) ενώ άλλα μόνο με τα απολύτως απαραίτητα μέσα. Αυτοί που είχανε στολισμένα γραφεία ήταν και οι πιο χαμογελαστοί, πιο αισιόδοξοι θα έλεγα. Το δικό μου είναι ένα από τα πιο άδεια, αλλά αυτό θα αλλάξει σύντομα. Άλλωστε έχω ήδη αρκετές φωτογραφίες για να γεμίσω πολύ περισσότερους τοίχους!
Το άσχημο από αυτή την πρώτη βόλτα ήτανε το περιβάλλον. Οι τοίχοι γεμάτοι «αναρχικά» συνθήματα, όπως και πριν κάμποσα χρόνια που ήμουνα εκεί. Πολλά σκουπίδια παντού. Αναρωτιέμαι αν ήταν έτσι πάντα και απλώς ήμουνα τόσο συνηθισμένος στη βρώμα που δεν τα έβλεπα... Το κυλικείο είναι πλέον κλειστό αφού πριν από ένα περίπου μήνα, μετά από ένα πάρτυ αποφασίσανε να σπάσουνε τα πάντα... Με συμβουλέψανε να μην αφήνω ούτε λεπτό ξεκλείδωτο το γραφείο αν δεν είναι κάποιος μέσα γιατί κλέβουνε πολύ... Όσο για τα κλειδιά, μου δώσανε τα 5-6 που χρειάζομαι να πάω να βγάλω αντίγραφα. Μου ζητήσανε μάλιστα και συγγνώμη που δεν υπάρχει υπηρεσία που να δίνει κλειδιά ασφαλείας όπως σε όλα τα πολιτισμένα μέρη αυτού του κόσμου.
Το άλλο παράπονο που έχω είναι από τη συμπεριφορά των ανθρώπων, εκτός δουλειάς. Στο υπουργείο απασχόλησης που χρειάστηκε να πάω δεν είχα κανένα πρόβλημα, ήταν όλοι ευγενέστατοι. Όχι όμως και στην εφορία, όπου πήγα να ζητήσω μία πληροφορία και α) μου μίλησαν στον ενικό με το καλημέρα, β) γέλασαν όταν είδαν πως πήγα να σημειώσω αυτά που μου είπανε... Επίσης πρόσεξα πως σχεδόν οπουδήποτε μου μιλάνε όλοι στον ενικό χωρίς να με ξέρουνε. Ποτέ δε μου συνέβει αυτό στη Γερμανία, την Αυστρία, το Βέλγιο ή τη Γαλλία, όπου υπάρχει ο πληθυντικός ευγενείας όπως και στην Ελλάδα. Δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί πως δε θέλω να είμαι φίλος τους, αλλά θέλω να κάνω τη δουλειά μου? Μοναδική φωτείνη εξαίρεση μέχρι στιγμής η Hellas On Line, με την οποία επικοινώνησα σήμερα για σύνδεση ίντερνετ. Ήταν ευγενέστατοι και μόνο και μόνο αυτό είναι λόγος να τους προτιμήσω.
Αυτό όμως που πραγματικά με ενόχλησε ήταν η συμπεριφορά ενός οδηγού λεωφορείου σήμερα το βράδυ προς έναν αλλοδαπό που δεν κατάλαβε καλά κάτι. Μόνο που δεν τον έβρισε αλλά του μίλησε με απαράδεκτο τρόπο.
Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν όντως αξίζει το «πείραμα» που πάω να κάνω. Άφησα τη δουλειά μου σε ένα πολύ πολιτισμένο περιβάλλον για να έρθω στους βάρβαρους? Θα δείξει... Για την ώρα είμαι ακόμα αισιόδοξος πως μπορώ να κάνω έστω κάτι λίγο για να αλλάξουν κάποια πράγματα στο χώρο της δουλειάς μου τουλάχιστον. Και χαίρομαι που είμαι κοντά με φίλους που μου είχανε λείψει. Αλλά αν δω πως δεν αλλάζει τίποτα, δεν αποκλείεται να τα μαζέψω και να ξαναφύγω, αυτή τη φορά οριστικά...
Για την ώρα όμως, αισιοδοξώ και προχωράω!
Καταρχήν δεν αισθάνομαι ακόμα σπίτι μου, αλλά για αυτό μάλλον φταίει η μακρόχρονη απουσία μου. Που θα μου πάει όμως, θα το συνηθίσω!
Η μεγάλη διαφορά σε σχέση με τις διακοπές που έκανα συνήθως, είναι πως τώρα έχω πάρε-δώσε με δημόσιες υπηρεσίες, ενώ πήγα και από την κανούρια μου δουλειά, στο ΕΜΠ. Μου κάνανε ήδη τον πρώτο γύρο στα γραφεία να με συστήσουν σε αυτούς που δουλεύουν στο εργαστήριο. Μου αρέσει όποτε γνωρίζω κάποιον να προσπαθώ να τον ψυχολογήσω με την πρώτη ματιά και τις πρώτες κουβέντες –συνήθως πέφτω μέσα για το αν θα τα πάω καλά μαζί του ή όχι. Το ευχάριστο ήταν πως υπήρχαν αρκετοί νέοι άνθρωποι, με όρεξη για δουλειά. Ο «συγκάτοικός» μου στο γραφείο φάνηκε αρκετά ήσυχος και μαζεμένος και μου έδωσε την εντύπωση πως θα τα πάμε καλά (αν και θα τον προτιμούσα ... όχι τόσο ήσυχο!). Μου έκανε εντύπωση πως κάποια γραφεία ήταν στολισμένα (με φωτογραφίες, ένα φυτό, ένα σουβενίρ, οτιδήποτε) ενώ άλλα μόνο με τα απολύτως απαραίτητα μέσα. Αυτοί που είχανε στολισμένα γραφεία ήταν και οι πιο χαμογελαστοί, πιο αισιόδοξοι θα έλεγα. Το δικό μου είναι ένα από τα πιο άδεια, αλλά αυτό θα αλλάξει σύντομα. Άλλωστε έχω ήδη αρκετές φωτογραφίες για να γεμίσω πολύ περισσότερους τοίχους!
Το άσχημο από αυτή την πρώτη βόλτα ήτανε το περιβάλλον. Οι τοίχοι γεμάτοι «αναρχικά» συνθήματα, όπως και πριν κάμποσα χρόνια που ήμουνα εκεί. Πολλά σκουπίδια παντού. Αναρωτιέμαι αν ήταν έτσι πάντα και απλώς ήμουνα τόσο συνηθισμένος στη βρώμα που δεν τα έβλεπα... Το κυλικείο είναι πλέον κλειστό αφού πριν από ένα περίπου μήνα, μετά από ένα πάρτυ αποφασίσανε να σπάσουνε τα πάντα... Με συμβουλέψανε να μην αφήνω ούτε λεπτό ξεκλείδωτο το γραφείο αν δεν είναι κάποιος μέσα γιατί κλέβουνε πολύ... Όσο για τα κλειδιά, μου δώσανε τα 5-6 που χρειάζομαι να πάω να βγάλω αντίγραφα. Μου ζητήσανε μάλιστα και συγγνώμη που δεν υπάρχει υπηρεσία που να δίνει κλειδιά ασφαλείας όπως σε όλα τα πολιτισμένα μέρη αυτού του κόσμου.
Το άλλο παράπονο που έχω είναι από τη συμπεριφορά των ανθρώπων, εκτός δουλειάς. Στο υπουργείο απασχόλησης που χρειάστηκε να πάω δεν είχα κανένα πρόβλημα, ήταν όλοι ευγενέστατοι. Όχι όμως και στην εφορία, όπου πήγα να ζητήσω μία πληροφορία και α) μου μίλησαν στον ενικό με το καλημέρα, β) γέλασαν όταν είδαν πως πήγα να σημειώσω αυτά που μου είπανε... Επίσης πρόσεξα πως σχεδόν οπουδήποτε μου μιλάνε όλοι στον ενικό χωρίς να με ξέρουνε. Ποτέ δε μου συνέβει αυτό στη Γερμανία, την Αυστρία, το Βέλγιο ή τη Γαλλία, όπου υπάρχει ο πληθυντικός ευγενείας όπως και στην Ελλάδα. Δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί πως δε θέλω να είμαι φίλος τους, αλλά θέλω να κάνω τη δουλειά μου? Μοναδική φωτείνη εξαίρεση μέχρι στιγμής η Hellas On Line, με την οποία επικοινώνησα σήμερα για σύνδεση ίντερνετ. Ήταν ευγενέστατοι και μόνο και μόνο αυτό είναι λόγος να τους προτιμήσω.
Αυτό όμως που πραγματικά με ενόχλησε ήταν η συμπεριφορά ενός οδηγού λεωφορείου σήμερα το βράδυ προς έναν αλλοδαπό που δεν κατάλαβε καλά κάτι. Μόνο που δεν τον έβρισε αλλά του μίλησε με απαράδεκτο τρόπο.
Αναρωτιέμαι καμιά φορά αν όντως αξίζει το «πείραμα» που πάω να κάνω. Άφησα τη δουλειά μου σε ένα πολύ πολιτισμένο περιβάλλον για να έρθω στους βάρβαρους? Θα δείξει... Για την ώρα είμαι ακόμα αισιόδοξος πως μπορώ να κάνω έστω κάτι λίγο για να αλλάξουν κάποια πράγματα στο χώρο της δουλειάς μου τουλάχιστον. Και χαίρομαι που είμαι κοντά με φίλους που μου είχανε λείψει. Αλλά αν δω πως δεν αλλάζει τίποτα, δεν αποκλείεται να τα μαζέψω και να ξαναφύγω, αυτή τη φορά οριστικά...
Για την ώρα όμως, αισιοδοξώ και προχωράω!
posted by Odysseas at 11:44 PM
11 comments
