Οι δύο Ελλάδες

Τελικά καλύτερα απ’όλους φαίνεται να το έχει πει ο Νίκος Πορτοκάλογλου σε ένα παλιό του τραγούδι:

«Σε είχα δει και σένα
σαν τ’άλλα φοιτητάκια,
αντάρτες της πορδής
με τα λεφτά του μπαμπά»

Οι στίχοι αυτοί μου ήρθανε στο μυαλό με τις καταλήψεις των τελευταίων εβδομάδων. Δυστυχώς οι καταλήψεις και οι φοιτητικοί «αγώνες» έχουνε γίνει της μόδας τις τελευταίες δεκαετίες και κάθε χρόνο (ή μάλλον κάθε εξάμηνο) ψάχνουμε αφορμές για «αγωνιστικές κινητοποιήσεις». Τα αιτήματα συνήθως είναι εξίσου σοβαρά με το «περισσότερο τζατζίκι στο σουβλάκι»... Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι πιο ξύλινη και από αυτή που ακούει κανείς από μερικούς από τους χειρότερους πολιτικούς μας. Και το χειρότερο είναι πως οι καταλήψεις αυτές αποφασίζονται από μειοψηφίες του 10% επί του συνόλου των φοιτητών, μόνο και μόνο γιατί η μεγάλη πλειοψηφία απλώς αδιαφορεί.

Επίσης ευθύνη φέρουν οι καθηγητές και οι διοικήσεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (πρυτάνεις) που σε πολλές περιπτώσεις δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να σταματήσουν τα φαινόμενα αυτά. Θα μπορούσαν π.χ. να πάρουνε την απόφαση να χάνονται τα εξάμηνα στα οποία δε συμπληρώνονται 11 διδακτικές εβδομάδες εντός των ορίων του αρχικού προγράμματος (και όχι να προσθέτουν βδομάδες για να αναπληρώσουν τα μαθήματα). Κάποια στιγμή οι «αγωνιστές» αλλά και οι αδιαφορούντες πρέπει να μάθουνε πως οι αγώνες και η αδιαφορία έχουνε ένα τίμημα.

Λυπάμαι που το λέω αλλά η εικόνα που παρουσιάζει το ΕΜΠ είναι τριτοκοσμικού ιδρύματος και σίγουρα όχι δυτικοευρωπαϊκού, για να μην κάνω σύγκριση με αμερικάνικο. Και είναι κρίμα γιατί εκεί μέσα υπάρχουνε αρκετοί επιστήμονες διεθνώς αναγνωρισμένοι που, για προσωπικούς λόγους τις περισσότερες φορές, αποφάσισαν να επιστρέψουν και να «ζήσουνε το μύθο τους στην Ελλάδα», που λέει και η διαφήμιση...

Και εδώ είναι που βλέπει κανείς πως υπάρχουνε δύο Ελλάδες, που δεν έχουνε καμία σχέση μεταξύ τους, δε μπορούνε καν να επικοινωνήσουνε. Την Πέμπτη το πρωί, λίγες μόλις ώρες μετά τα επεισόδια στο Πολυτεχνείο και την ΑΣΟΕΕ που κλείσανε το κέντρο της Αθήνας για 12 ώρες, γινότανε μία εκδήλωση στο Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης για την παρουσίαση των νέων ευρωπαϊκών προγραμμάτων του 7ου Προγράμματος Πλαίσιο της ΕΕ. Η αίθουσα ήταν γεμάτη με νέο κόσμο με όρεξη για δημιουργία και όχι καταστροφή. Το βασικό προγράμμα που παρουσιάστηκε προσφέρει πάρα πολύ καλή χρηματοδότηση για νέους επιστήμονες ώστε να ξεκινήσουνε μία ερευνητική ομάδα, με δύο μόνο προϋποθέσεις: α) να έχουνε να προτείνουνε κάτι το οποίο θα αξιολογηθεί από ειδικούς κριτές ως «άριστο» (excellent) και β) να έχουνε γραπτή συμφωνία με το ίδρυμα που θα τους υποδεχθεί πως θα έχουνε πλήρη ανεξαρτησία στην εργασία τους.

Η αγωνία των περισσότερων συμμετεχόντων ήτανε πώς θα καταφέρουνε να έχουνε τη δεύτερη προϋπόθεση μέσα στο χαώδες ελληνικό σύστημα. Και η απάντηση του (έλληνα) προέδρου του νεοσύστατου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας (ERC) ήταν αφοπλιστική: «Ακριβώς αυτή είναι η πρόκληση για τα ελληνικά πανεπιστήμια: να πετύχουν να προσελκύσουν αξιόλογους επιστήμονες και να τους δώσουν εγγυήσεις για τις συνθήκες εργασίας τους. Όποιος το καταφέρει έχει πολλά να κερδίσει.»

Την ίδια ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι έτοιμη να μας προσφέρει χρηματοδότηση για έρευνα και θέσεις εργασίας για απόφοιτους πανεπιστημίων εμείς παίζουμε αμπάριζα με την αστυνομία: «Τώρα ακουμπάω το κάγκελο του Πολυτεχνείου, έχω άσυλο, δε μπορείς να με συλλάβεις. Πάρε και μια μολότωφ να με θυμάσαι.»


Υ.Γ.: Αν κάποιος ενδιαφέρεται για τα νέα ευρωπαϊκά προγράμματα, το ΕΚΤ έχει ένα πολύ κατατοπιστικό website με links στις επίσημες σελίδες της ΕΕ.

Αναμνήσεις

Αποφάσισα σήμερα να εκμεταλλευτώ τη μέρα για να ξεκαθαρίσω λίγο τα πράγματά μου στο σπίτι. Μετά από απουσία σχεδόν 8 χρόνων και μπόλικες μετακομίσεις, καλά-καλά δεν ξέρω τι έχω. Άρχισα από τον «εύκολο» στόχο που ήταν παλιά περιοδικά και στοίβες χαρτιά. Εκεί μέσα ανακάλυψα ολόκληρο θησαυρό, αναμνήσεις από μια άλλη ζωή που κόντευα να την ξεχάσω.

Βρήκα πολλά παλιά τεύχη από το Δίφωνο, τα περισσότερα πριν το 2000. Παλιά τεύχη 4 Τροχών και AutoMotorSport. Σκόρπια τεύχη από περιοδικά ιστιοπλοΐας, ταξιδιωτικά και extreme sports, πολλά από τα οποία κλείσανε μετά από πολύ λίγα χρόνια λειτουργίας. Τα πιο παλιά από αυτά ήτανε από το 1993 και θυμόμουνα μάλιστα πολλά από τα εξώφυλά τους. Ξέθαψα παλιά τεύχη του γερμανικού Spiegel, τα περισσότερα από ταξίδια που ήμουνα περαστικός από τη Γερμανία. Έχω κάπου αλλού συλλογή με όλα τα τεύχη που αγόρασα όσο έμενα εκεί. Βρήκα λίγα τεύχη από φωτογραφικά περιοδικά που έφερα μαζί από την Αμερική. Τα περισσότερα από αυτά τα πέταξα και κράτησα μόνο όσα νομίζω πως ίσως τους ξαναρίξω μια ματιά, κυρίως τα φωτογραφικά περιοδικά που είναι και πιο πρόσφατα, όπως και κάποια τεύχη Spiegel και Economist από σημαντικά γεγονότα.

Κάτι άλλο που κράτησα ήταν τα 3 πρώτα τεύχη του περιοδικού «Ο κόσμος του Ιντερνετ», από την Άνοιξη του 1995. Δεν ξέρω πότε σταμάτησε να εκδίδεται. Έριξα μια ματιά στην προσφορά σύνδεσης της Compulink της εποχής: Μodem 14.4kbps και 6-μηνη σύνδεση με 2 ώρες χρήσης ημερησίως: 89,000 δρχ., δηλαδή περίπου 270 ευρώ! Απίστευτο ε? Και έχουν περάσει μόλις 11 χρόνια από τότε!!

Ο πραγματικός θησαυρός ήταν όταν έφτασα σε διάφορα σκόρπια χαρτιά. Τυπωμένα email από την εποχή που προσπαθούσα να «δραπετεύσω» προς Γερμανία. Χαρτιά από το πανεπιστήμιο, orientation, εκδηλώσεις και εκδρομές για ξένους φοιτητές, το συμβόλαιο από την εστία που έμενα, η λίστα με τις θέσεις εργασίας που είχα βρει όταν έψαχνα για δουλειά εκεί, μερικά cover letters στα γερμανικά, διορθωμένα από την Isabelle (ποιος ξέρει που βρίσκεται και τι κάνει τώρα...) με στυλό, σημειώσεις από μάθημα γερμανικών και τα τηλέφωνα των συμμαθητών, ο τελευταίος λογαριασμός της Deutsche Telekom και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Τα περισσότερα τα πέταξα. Μου θύμισαν όμως τη ζωή μου μερικά χρόνια νωρίτερα, τότε που είχα πει σε ένα φίλο «Φεύγω για 4 μήνες για τη Γερμανία, αλλά ξέρω πως δε θα γυρίσω πριν περάσουν μερικά χρόνια. Δεν ξέρω που θα πάω, αλλά ξέρω πως δε θα γυρίσω σύντομα». Και σε μια φίλη είχα πει, πίνοντας μπύρα στο «Καλλιδρόμιο»: «Μετά τη Γερμανία θέλω να πάω στην Αμερική και την Ιαπωνία, και μετά μπορώ να επιστρέψω». Που να φανταζόμουνα τότε πως θα πήγαινα σε πολύ περισσότερα μέρη!

Και το συμμάζεμα ακόμα δεν έχει τελειώσει!
Καλή χρονιά και πάλι σε όλους!

Καλή χρονιά!

Καλή χρονιά σε όλους!

Επιστρέφω σε λίγες μέρες.

Για την ώρα... κλειστό λόγω διακοπών!