Οι δύο Ελλάδες

Τελικά καλύτερα απ’όλους φαίνεται να το έχει πει ο Νίκος Πορτοκάλογλου σε ένα παλιό του τραγούδι:

«Σε είχα δει και σένα
σαν τ’άλλα φοιτητάκια,
αντάρτες της πορδής
με τα λεφτά του μπαμπά»

Οι στίχοι αυτοί μου ήρθανε στο μυαλό με τις καταλήψεις των τελευταίων εβδομάδων. Δυστυχώς οι καταλήψεις και οι φοιτητικοί «αγώνες» έχουνε γίνει της μόδας τις τελευταίες δεκαετίες και κάθε χρόνο (ή μάλλον κάθε εξάμηνο) ψάχνουμε αφορμές για «αγωνιστικές κινητοποιήσεις». Τα αιτήματα συνήθως είναι εξίσου σοβαρά με το «περισσότερο τζατζίκι στο σουβλάκι»... Η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι πιο ξύλινη και από αυτή που ακούει κανείς από μερικούς από τους χειρότερους πολιτικούς μας. Και το χειρότερο είναι πως οι καταλήψεις αυτές αποφασίζονται από μειοψηφίες του 10% επί του συνόλου των φοιτητών, μόνο και μόνο γιατί η μεγάλη πλειοψηφία απλώς αδιαφορεί.

Επίσης ευθύνη φέρουν οι καθηγητές και οι διοικήσεις των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων (πρυτάνεις) που σε πολλές περιπτώσεις δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να σταματήσουν τα φαινόμενα αυτά. Θα μπορούσαν π.χ. να πάρουνε την απόφαση να χάνονται τα εξάμηνα στα οποία δε συμπληρώνονται 11 διδακτικές εβδομάδες εντός των ορίων του αρχικού προγράμματος (και όχι να προσθέτουν βδομάδες για να αναπληρώσουν τα μαθήματα). Κάποια στιγμή οι «αγωνιστές» αλλά και οι αδιαφορούντες πρέπει να μάθουνε πως οι αγώνες και η αδιαφορία έχουνε ένα τίμημα.

Λυπάμαι που το λέω αλλά η εικόνα που παρουσιάζει το ΕΜΠ είναι τριτοκοσμικού ιδρύματος και σίγουρα όχι δυτικοευρωπαϊκού, για να μην κάνω σύγκριση με αμερικάνικο. Και είναι κρίμα γιατί εκεί μέσα υπάρχουνε αρκετοί επιστήμονες διεθνώς αναγνωρισμένοι που, για προσωπικούς λόγους τις περισσότερες φορές, αποφάσισαν να επιστρέψουν και να «ζήσουνε το μύθο τους στην Ελλάδα», που λέει και η διαφήμιση...

Και εδώ είναι που βλέπει κανείς πως υπάρχουνε δύο Ελλάδες, που δεν έχουνε καμία σχέση μεταξύ τους, δε μπορούνε καν να επικοινωνήσουνε. Την Πέμπτη το πρωί, λίγες μόλις ώρες μετά τα επεισόδια στο Πολυτεχνείο και την ΑΣΟΕΕ που κλείσανε το κέντρο της Αθήνας για 12 ώρες, γινότανε μία εκδήλωση στο Εθνικό Κέντρο Τεκμηρίωσης για την παρουσίαση των νέων ευρωπαϊκών προγραμμάτων του 7ου Προγράμματος Πλαίσιο της ΕΕ. Η αίθουσα ήταν γεμάτη με νέο κόσμο με όρεξη για δημιουργία και όχι καταστροφή. Το βασικό προγράμμα που παρουσιάστηκε προσφέρει πάρα πολύ καλή χρηματοδότηση για νέους επιστήμονες ώστε να ξεκινήσουνε μία ερευνητική ομάδα, με δύο μόνο προϋποθέσεις: α) να έχουνε να προτείνουνε κάτι το οποίο θα αξιολογηθεί από ειδικούς κριτές ως «άριστο» (excellent) και β) να έχουνε γραπτή συμφωνία με το ίδρυμα που θα τους υποδεχθεί πως θα έχουνε πλήρη ανεξαρτησία στην εργασία τους.

Η αγωνία των περισσότερων συμμετεχόντων ήτανε πώς θα καταφέρουνε να έχουνε τη δεύτερη προϋπόθεση μέσα στο χαώδες ελληνικό σύστημα. Και η απάντηση του (έλληνα) προέδρου του νεοσύστατου Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Έρευνας (ERC) ήταν αφοπλιστική: «Ακριβώς αυτή είναι η πρόκληση για τα ελληνικά πανεπιστήμια: να πετύχουν να προσελκύσουν αξιόλογους επιστήμονες και να τους δώσουν εγγυήσεις για τις συνθήκες εργασίας τους. Όποιος το καταφέρει έχει πολλά να κερδίσει.»

Την ίδια ώρα που η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι έτοιμη να μας προσφέρει χρηματοδότηση για έρευνα και θέσεις εργασίας για απόφοιτους πανεπιστημίων εμείς παίζουμε αμπάριζα με την αστυνομία: «Τώρα ακουμπάω το κάγκελο του Πολυτεχνείου, έχω άσυλο, δε μπορείς να με συλλάβεις. Πάρε και μια μολότωφ να με θυμάσαι.»


Υ.Γ.: Αν κάποιος ενδιαφέρεται για τα νέα ευρωπαϊκά προγράμματα, το ΕΚΤ έχει ένα πολύ κατατοπιστικό website με links στις επίσημες σελίδες της ΕΕ.