Job interviews

Φεβρουάριος 2007.
Μετά από μία τηλεφωνική συνέντευξη μίας περίπου ώρας, μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον ενεργειακό τομέα παγκοσμίως με προσκαλεί για συνέντευξη στα κεντρικά τους, στη βόρεια Ευρώπη. Όλα τα έξοδα φυσικά πληρωμένα. Η συνέντευξη κρατάει μία ολόκληρη μέρα και περιλαμβάνει ατομικές και ομαδικές ασκήσεις και παρουσιάσεις και όλα αυτά μπροστά σε μία επιτροπή 6 ατόμων που κρατάει διαρκώς σημειώσεις. Πριν φύγουμε μας ενημερώνουν πως την επόμενη μέρα το πρωί θα μας τηλεφωνήσουν για να μας ανακοινώσουν αν θα μας προσλάβουν ή όχι. Όντως το επόμενο πρωί, τη συμφωνημένη ώρα, χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η υπεύθυνη της συνέντευξης. Για περίπου 10 λεπτά μου αναλύει με κάθε λεπτομέρεια τι τους άρεσε και τι όχι στη συνέντευξή μου (έχω κρατήσει 2 σελίδες σημειώσεις!) και πως θέλουν να με προσλάβουν. Γνωρίζουν πως σκέφτομαι να επιστρέψω μόνιμα στην Ελλάδα και μου λένε πως θα περιμένουνε, αν θέλω, να τελειώσω με το στρατό και να αποφασίσω. Η τελική μου απάντηση, 1 χρόνο αργότερα, ήταν πως για προσωπικούς λόγους αποφάσισα να μείνω στην Ελλάδα.

Καλοκαίρι 2008.
Έχω πλέον ξεμπερδέψει με τις υποχρεώσεις μου προς τη μαμά πατρίδα, έχω ξεκινήσει να εργάζομαι σε κάποιο ερευνητικό πρόγραμμα στο ΕΜΠ (το οποίο το έφερα εγώ στο ΕΜΠ, αλλά το ΕΜΠ με αντιμετωπίζει ως ελεύθερο επαγγελματία και ο κ. Αλογοσκούφης ως φοροφυγά -αυτό είναι αντικείμενο άλλου ποστ) και ψάχνω τι μπορώ να κάνω παράλληλα για να αυξήσω το χαμηλό μου εισόδημα. Βρίσκω μία προκήρυξη για ωρομίσθιους διδάσκοντες σε στρατιωτικές σχολές, σε αντικείμενο που μοιάζει να φωτογραφίζει τις σπουδές και την επαγγελματική μου εμπειρία. Μαζεύω μπόλικη χαρτούρα, κάνω αίτηση και μία βδομάδα αργότερα με καλούν για συνέντευξη. Φτάνω εκεί στις 8.30 το πρωί, όπως είχαμε συμφωνήσει. Μέχρι τις 10 συνεχίζει να έρχεται κόσμος και μας έχουν σε ένα δωμάτιο και μας ποτίζουν πορτοκαλάδες. Στις 10, αφού έχουμε μαζευτεί καμιά 40-ρια άτομα όλων των ειδικοτήτων, αρχίζουν να μας φωνάζουν, όχι με τη σειρά που πήγαμε το πρωί, αλλά βάση ειδικότητας. Ευτυχώς η σειρά μου έρχεται νωρίς. Μπαίνω σε ένα δωμάτιο με ένα μεγάλο τραπέζι που γύρω-γύρω κάθονται αξιωματικοί με τις γιορταστικές στολές τους και ένας καθηγητής, πολιτικό προσωπικό, ο ακαδημαϊκός υπεύθυνος. Η σεμνή τελετή διαρκεί 3-4 λεπτά και μου κάνουνε μόνο 2 ερωτήσεις σχετικές με το βιογραφικό μου. Με ευχαριστούν για το χρόνο μου και φωνάζουν τον επόμενο. Πριν φύγω, ο γραμματέας μου λέει πως σε 1-2 βδομάδες θα έχουν βγει τα αποτελέσματα.
Ένα μήνα αργότερα παίρνω τηλέφωνο και μου λένε πως "τα έχουμε στείλει στο υπουργείο, θα ανακοινωθουν μόλις υπογράψει ο κ. υπουργός". Κάτι αρχίζει να μυρίζει άσχημα... Ενάμιση μήνα μετά τη συνέντευξη ανακοινώνονται τελικά τα αποτελέσματα. Ενώ υπήρχανε 2 θέσεις γίνονται 3 προσλήψεις και δεν είμαι ένας από τους τυχερούς. Οι 2 από τους 3 που προσλαμβάνονται είναι αρκετά σχετικοί με το αντικείμενο, ο τρίτος μάλλον άσχετος... Όσο για την εμπειρία τους? Εκτός από τα ελληνικά ΑΕΙ δεν έχουν δει κανένα άλλο σοβαρό πανεπιστήμιο ή εταιρεία του εξωτερικού.

Ο λόγος που απογοητεύομαι δεν είναι ότι έχασα ένα μικρό συμπλήρωμα του μισθού μου ούτε ότι δεν ένιωσα την ηθική ικανοποίηση πως οι κόποι μου ανταμείβονται. Γνωρίζω μάλιστα προσωπικά γνωστό καθηγητή του εξωτερικού που πριν λίγα χρόνια "έφαγε πόρτα" σε ένα από τα μεγαλύτερα ΑΕΙ μας... Αναρωτιέμαι, κανέναν δεν ενδιαφέρει σ'αυτή τη χώρα να δει τι μπορεί να ξέρει ένας άνθρωπος που έχει δει 5 πράγματα παραπάνω στη ζωή του???

Το διαστημόπλοιο με τους Έλληνες και το τέλος του πολιτισμού

Είναι η πρώτη φορά εδώ και περίπου 1.5 χρόνο που έχω ταυτόχρονα τα εξής τρία πράγματα:
1) λίγο ελεύθερο χρόνο και σπίτι με ησυχία
2) υπολογιστή στο σπίτι που να δουλεύει χωρίς προβλήματα (μη τον ματιάσω κιόλας! :-))
3) γρήγορη σύνδεση στο σπίτι που να δουλεύει επίσης καλά (αυτή είναι ακόμα πιο επιρρεπής στο μάτιασμα!)

Και μια που κατάφερα να θυμηθώ και το username και password του blogger, νομίζω πως είναι ιδανική ευκαιρία να επανέλθω στο χώρο! Και τι καλύτερο θέμα, από μία καλοκαιρινή ιστορία, που θέλω να τη διηγηθώ πιο πολύ για να μην την ξεχάσω.

Ανήμερα Δεκαπενταύγουστος. Είμαστε οικογενειακά καλεσμένοι σε μια θεία για μεσημεριανό. Δεν καίγομαι ιδιαίτερα να πάω, αλλά μια που έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να προσπαθήσω να περάσω 2 βδομάδες οικογενειακά (whatever that means!) υπόσχομαι πως μετά το πρωινό-μεσημεριανό μπάνιο θα πάω, με όσο μικρότερη καθυστέρηση γίνεται. Πράγματι, φτάνω την ώρα που οι υπόλοιποι τελειώναν με το κύριο πιάτο και αρχίζανε φρούτα και γλυκά. Κοιτάζω τη συντροφιά και κατά την προσφιλή μου συνήθεια προσπαθώ να "κόψω" τους άγνωστους με την πρώτη ματιά. Έχω μια θεωρία που λέει πως από τα πρώτα 30'' μπορείς να κρίνεις σε μεγάλο βαθμό τους άλλους και είναι ένα παιχνίδι που μου αρέσει να παίζω με τον εαυτό μου συχνά. Εκτός από τους γονείς μου, το θείο και τη θεία και τον αδερφό του θείου, βρίσκονται εκεί ένα ζευγάρι γύρω στα 60, και μία τύπισσα γύρω στα 50+ με το γιο της που κοντεύει τα 30. Με την πρώτη ματιά μυρίζομαι πως η μάζωξη θα είναι μάλλον βαρετή.

Η πρώτη μισή ώρα είναι όντως βαρετή. Οι 4 άγνωστοι μονοπωλούν τη συζήτηση και αναλύουν τα πάντα και φυσικά έχουν άποψη για τα πάντα και προσωπική εμπειρία. Κάπου εκεί ο θείος μου φαίνεται να βαριέται, οπότε λέει στον άλλο τύπο:
-Πες μας την ιστορία με το διαστημόπλοιο!

Πίστεψα πως πρόκειται για ανέκδοτο, αλλά έπεσα έξω. Τα πράγματα ξαφνικά αποκτήσανε ενδιαφέρον! Ο τύπος πήρε αμέσως σοβαρό ύφος και μας εξήγησε όλα όσα μας κρύβουν οι δυνατοί αυτού του κόσμου (ναι, οι αμερικάνοι). Που λέτε λοιπόν, ο κόσμος μας βαδίζει προς την καταστροφή. Μέχρι το 2012 περίπου θα αυτοκαταστραφεί ο πολιτισμός μας και θα είναι όλα ένα μπάχαλο. Ευτυχώς όμως υπάρχει ελπίδα: λίγο πριν την ολοκληρωτική καταστροφή, θα έρθει ένα διαστημόπλοιο στη γη, γεμάτο Έλληνες (now, that sounds scary!). Πώς και γιατί θα γίνει αυτό? Γιατί πριν πολλές χιλιάδες χρόνια (ο ακριβής αριθμός παραμένει αδιευκρίνιστος) οι Έλληνες είχαν τη θέση που τους αρμόζει, ήταν δηλαδή οι κυρίαρχοι του σύμπαντος. Ο πολιτισμός αυτός όμως αυτοκαταστράφηκε, όπως θα γίνει και το 2012. Οι Έλληνες όμως, ως πιο προχωρημένοι, έξυπνοι και ωραίοι, μπήκαν σε ένα διαστημόπλοιο και την κάνανε για μέρη μακρινά. Στη συνέχεια αναπτύχθηκε ο σημερινός πολιτισμός όπου (μάλλον από κάποιο bug στο software) οι αμερικάνοι κατάφεραν να αποκτήσουν μεγάλη δύναμη και δεν αφήνουν τους Έλληνες να προοδεύσουν. Ο πολιτισμός αυτός όμως βαδίζει στην καταστροφή και είναι οι Έλληνες και πάλι που θα έρθουν να δώσουν τη λύση και να ξαναγίνουν κυρίαρχοι του σύμπαντος.

Σε αυτό το σημείο της ιστορίας ο αδερφός του θείου μου είχε μια απορία:
-Είπες το 2012 θα γίνουν αυτά?
-Ναι, τώρα μην το πάρεις και τοις μετρητοίς, όχι 1/1/2012. Μπορεί να είναι και το 2013, αλλά κάπου εκεί πάντως.
-Α, εντάξει. Γιατί έχω κάνει κάτι επενδύσεις στην ολυμπιάδα του Λονδίνου, μη χάσουμε και τα λεφτά μας!
-Όχι βρε, μην ανησυχείς. Άλλωστε Έλληνες θα έρθουνε.

Κάπου εκεί η άλλη κυρία τόλμησε να ρωτήσει πώς αυτός ο σοφός άνθρωπος τα ήξερε όλα αυτά.
-Μα τα έχω διαβάσει. Υπάρχουν βιβλία που τα λένε, αλλά μας τα κρύβουνε. Το ξέρετε πως η βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας δεν κάηκε? Όλα τα βιβλία που υπήρχαν εκεί τα φυλάνε τώρα στο Άγιο Όρος και στο Βατικανό και δεν αφήνουν κανέναν να τα δει για να μη διαδοθεί η γνώση. Τι νομίζετε, ο Γαλιλαίος ήταν έξυπνος που είπε πως η γη γυρίζει? Κατάφερε να το δει σε ένα από τα κρυφά βιβλία του Βατικανού και γιαυτό τον τιμώρησαν μετά. Ακόμα και σήμερα όμως οι Έλληνες είναι οι καλύτεροι σε όλα. Το ξέρετε πως τα αεροπλάνα με τεχνολογία stealthτα ανακάλυψε Έλληνας? Και ξέρετε πως τον τρόπο να ανιχνεύονται αυτά τα αεροπλάνα πάλι Έλληνας τον ανακάλυψε? (Τώρα γιατί αυτοί οι Έλληνες δεν έκαναν αυτές τις ανακαλύψεις στην Ελλάδα αλλά στις ΗΠΑ, δε μας το εξήγησε ο σοφός κύριος).

Κάπου σε αυτό το σημείο της ιστορίας ζητήσαμε και δεύτερο κομμάτι γλυκό και ζητήσαμε και τη συνταγή από τη θεία, γιατί δε μπορούσαμε να απορροφήσουμε περισσότερη γνώση. Λίγο αργότερα ευτυχώς διαπιστώσαμε όλοι πως ήταν ήδη αργά και έπρεπε να μαζευτούμε σπίτια μας.

Όλα τα παραπάνω είναι αληθινή ιστορία και ο σοφός κύριος μας τη διηγήθηκε με όλη του τη σοβαρότητα. Εκτός και με πείραξε ο ήλιος εκείνη τη μέρα και δε θυμάμαι καλά. Άλλη εξήγηση δε μπορώ να βρω!