Job interviews

Φεβρουάριος 2007.
Μετά από μία τηλεφωνική συνέντευξη μίας περίπου ώρας, μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον ενεργειακό τομέα παγκοσμίως με προσκαλεί για συνέντευξη στα κεντρικά τους, στη βόρεια Ευρώπη. Όλα τα έξοδα φυσικά πληρωμένα. Η συνέντευξη κρατάει μία ολόκληρη μέρα και περιλαμβάνει ατομικές και ομαδικές ασκήσεις και παρουσιάσεις και όλα αυτά μπροστά σε μία επιτροπή 6 ατόμων που κρατάει διαρκώς σημειώσεις. Πριν φύγουμε μας ενημερώνουν πως την επόμενη μέρα το πρωί θα μας τηλεφωνήσουν για να μας ανακοινώσουν αν θα μας προσλάβουν ή όχι. Όντως το επόμενο πρωί, τη συμφωνημένη ώρα, χτυπάει το τηλέφωνο και είναι η υπεύθυνη της συνέντευξης. Για περίπου 10 λεπτά μου αναλύει με κάθε λεπτομέρεια τι τους άρεσε και τι όχι στη συνέντευξή μου (έχω κρατήσει 2 σελίδες σημειώσεις!) και πως θέλουν να με προσλάβουν. Γνωρίζουν πως σκέφτομαι να επιστρέψω μόνιμα στην Ελλάδα και μου λένε πως θα περιμένουνε, αν θέλω, να τελειώσω με το στρατό και να αποφασίσω. Η τελική μου απάντηση, 1 χρόνο αργότερα, ήταν πως για προσωπικούς λόγους αποφάσισα να μείνω στην Ελλάδα.

Καλοκαίρι 2008.
Έχω πλέον ξεμπερδέψει με τις υποχρεώσεις μου προς τη μαμά πατρίδα, έχω ξεκινήσει να εργάζομαι σε κάποιο ερευνητικό πρόγραμμα στο ΕΜΠ (το οποίο το έφερα εγώ στο ΕΜΠ, αλλά το ΕΜΠ με αντιμετωπίζει ως ελεύθερο επαγγελματία και ο κ. Αλογοσκούφης ως φοροφυγά -αυτό είναι αντικείμενο άλλου ποστ) και ψάχνω τι μπορώ να κάνω παράλληλα για να αυξήσω το χαμηλό μου εισόδημα. Βρίσκω μία προκήρυξη για ωρομίσθιους διδάσκοντες σε στρατιωτικές σχολές, σε αντικείμενο που μοιάζει να φωτογραφίζει τις σπουδές και την επαγγελματική μου εμπειρία. Μαζεύω μπόλικη χαρτούρα, κάνω αίτηση και μία βδομάδα αργότερα με καλούν για συνέντευξη. Φτάνω εκεί στις 8.30 το πρωί, όπως είχαμε συμφωνήσει. Μέχρι τις 10 συνεχίζει να έρχεται κόσμος και μας έχουν σε ένα δωμάτιο και μας ποτίζουν πορτοκαλάδες. Στις 10, αφού έχουμε μαζευτεί καμιά 40-ρια άτομα όλων των ειδικοτήτων, αρχίζουν να μας φωνάζουν, όχι με τη σειρά που πήγαμε το πρωί, αλλά βάση ειδικότητας. Ευτυχώς η σειρά μου έρχεται νωρίς. Μπαίνω σε ένα δωμάτιο με ένα μεγάλο τραπέζι που γύρω-γύρω κάθονται αξιωματικοί με τις γιορταστικές στολές τους και ένας καθηγητής, πολιτικό προσωπικό, ο ακαδημαϊκός υπεύθυνος. Η σεμνή τελετή διαρκεί 3-4 λεπτά και μου κάνουνε μόνο 2 ερωτήσεις σχετικές με το βιογραφικό μου. Με ευχαριστούν για το χρόνο μου και φωνάζουν τον επόμενο. Πριν φύγω, ο γραμματέας μου λέει πως σε 1-2 βδομάδες θα έχουν βγει τα αποτελέσματα.
Ένα μήνα αργότερα παίρνω τηλέφωνο και μου λένε πως "τα έχουμε στείλει στο υπουργείο, θα ανακοινωθουν μόλις υπογράψει ο κ. υπουργός". Κάτι αρχίζει να μυρίζει άσχημα... Ενάμιση μήνα μετά τη συνέντευξη ανακοινώνονται τελικά τα αποτελέσματα. Ενώ υπήρχανε 2 θέσεις γίνονται 3 προσλήψεις και δεν είμαι ένας από τους τυχερούς. Οι 2 από τους 3 που προσλαμβάνονται είναι αρκετά σχετικοί με το αντικείμενο, ο τρίτος μάλλον άσχετος... Όσο για την εμπειρία τους? Εκτός από τα ελληνικά ΑΕΙ δεν έχουν δει κανένα άλλο σοβαρό πανεπιστήμιο ή εταιρεία του εξωτερικού.

Ο λόγος που απογοητεύομαι δεν είναι ότι έχασα ένα μικρό συμπλήρωμα του μισθού μου ούτε ότι δεν ένιωσα την ηθική ικανοποίηση πως οι κόποι μου ανταμείβονται. Γνωρίζω μάλιστα προσωπικά γνωστό καθηγητή του εξωτερικού που πριν λίγα χρόνια "έφαγε πόρτα" σε ένα από τα μεγαλύτερα ΑΕΙ μας... Αναρωτιέμαι, κανέναν δεν ενδιαφέρει σ'αυτή τη χώρα να δει τι μπορεί να ξέρει ένας άνθρωπος που έχει δει 5 πράγματα παραπάνω στη ζωή του???