Game Over

Διαβάζω τις τελευταίες αναρτήσεις πριν από περίπου 12 μήνες, λίγο πριν πάω να υπηρετήσω τη μαμά πατρίδα, και δεν ξέρω αν πρέπει να κλάψω ή να γελάσω. Έλεγα τότε για «αστείες ιστορίες». Ήταν όντως αστείες? Δεν ξέρω! Η αλήθεια είναι πως κατά καιρούς γελάς πολύ. Αλλά γελάς είτε γιατί βλέπεις πραγματικά γελοία πράγματα ή για να μην κλάψεις... Κι όταν τα θυμάσαι εκ των υστέρων μπορεί όντως να φαίνονται αστεία, αλλά όταν τα ζεις είναι τραγικά...

Πώς πέρασα? Τους πρώτους 8 μήνες μάλλον καλά. Το μοναδικό μου κριτήριο για αυτό το «καλά» είναι το πόσο μπορούσα να συνεννοηθώ με τους γύρω μου, αξιωματικούς και στρατιώτες, και το πόσο συχνά έβγαινα έξω. Το τελευταίο τετράμηνο όμως, και ενώ είχα επιστρέψει με μετάθεση στην Αθήνα, ήταν άσχημο. Ήμασταν λίγα άτομα, σε μία μονάδα με κανένα λόγο ύπαρξης, με πολύ λίγες ώρες ύπνου για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Και τι κάναμε? Φυλάγαμε το... τίποτα! Και το φυλάγαμε είναι τρόπος του λέγειν, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα. Αποτέλεσμα? Από τον Απρίλιο και μετά αρχίσαμε να πέφτουμε κάτω ο ένας μετά τον άλλο, άλλοι με πυρετούς λόγω εξάντλησης και άλλοι με προβλήματα στα πόδια ή στη μέση (αμέτρητες ώρες ορθοστασίας). Ευτυχώς, τουλάχιστον, όλα πλέον τέλειωσαν και μένουν μερικές αναμνήσεις σαν ένα κακό όνειρο που πέρασε.

Τι κέρδισα από αυτή την ιστορία?

• 2-3 φίλους.
• Το ότι έκανα το γύρο της Λέσβου και της Χίου (δε γνώρισα ακόμη Χιώτη που να έχει πάει σε όσα μέρη πήγα στους 3.5 μήνες που έμεινα στο νησί!).
• Το ότι κατάλαβα λίγο πώς δουλεύει(?) η ελληνική γραφειοκρατία από μέσα (τώρα αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό, αλλά τέλος πάντων!).
• Και βασικά, κέρδισα το στοίχημα με τον εαυτό μου, να πάω 10 μέρες Αμερική κατά τη διάρκεια της θητείας μου!

Παράληλλα με τη θητεία κατάφερα να οργανώσω τα επαγγελματικά μου και με το που απολύθηκα έπιασα δουλειά. Σιγά-σιγά ξαναμπήκα σε κανονικούς ρυθμούς και απολαμβάνω τώρα τη χαρά του να δουλεύεις σε ελληνικό πανεπιστήμιο! Και επίσης, πλέον όχι μόνο απολαμβάνω, αλλά και εκτιμώ την ελευθερία μου!

Περισσότερα σύντομα!