Τα ταξίδια

Μια που αυτές τις μέρες κλείνω 8 χρόνια από τότε που ξεκίνησα την καριέρα μου σαν Οδυσσέας, νομίζω είναι μια καλή ευκαιρία για μια περίληψη. Όχι τίποτε άλλο, αλλά να δείτε πως ξεκινάνε οι λαμπρές καριέρες (το που καταλήγουνε έχει φανεί από το προηγούμενο ποστ...).

Τις τελευταίες μέρες πριν φύγω είχα εξεταστική, αλλά προσπαθούσα ταυτόχρονα να δω όλους τους φίλους και γνωστούς για να τους χαιρετήσω. Ήταν άλλωστε πρώτη φορά που έφευγα για τόσο μεγάλο διάστημα. Αν και πήγαινα για Erasmus για 4 μόνο μήνες, ήξερα πως δε θα γυρίσω πριν περάσουνε μερικά χρόνια. Μία από εκείνες τις μέρες η ζωή μάλλον θέλησε να κάνει και χιούμορ, οπότε γνώρισα τον μεγάλο έρωτα της ζωής μου! Ήμουνα όμως τόσο αποφασισμένος που ούτε αυτό δε μπορούσε να με κρατήσει, οπότε μία ωραία μέρα πήρα το αεροπλάνο για Γερμανία.

Στο αεροδρόμιο θα με περίμενε ο Eberhard, με τον οποίο είχαμε κάνει όλη τη συνεννόηση για τη διαμονή μου εκεί. Δούλευε στο εργαστήριο που θα έκανα τη διπλωματική μου και προσφέρθηκε να με φιλοξενήσει σπίτι του για λίγες μέρες, γιατί όπως είπε το ένα από τα πέντε(!) παιδιά του θα έλειπε διακοπές για σκι. Είχαμε ανταλλάξει πολλά email και προσπαθούσα να τον φανταστώ πριν φτάσω. Φανταζόμουνα μία τυπική γερμανική φυσιογνωμία. Φτάνοντας στο αεροδρόμιο με περίμενε η πρώτη έκπληξη: ένας τύπος γύρω στο 1.90, πολύ αδύνατος, με αραιό μουσάκι, να κρατάει ένα χαρτί με το όνομά μου. Μου ήρθε αμέσως στο μυαλό η εικόνα του Δον Κιχώτη που βλέπουμε σε πίνακες! Στη διαδρομή για το σπίτι (ένα χωριό εντελώς έξω από την πόλη) μιλούσαμε γερμανικά και καταλάβαινα αρκετά καλά. Τώρα το πώς μίλαγα είναι μια πονεμένη ιστορία... Μόλις φτάσαμε σπίτι του συνειδητοποίησα πως δεν καταλάβαινα λέξη όταν μίλαγε με τη γυναίκα του και εκεί είναι που έμαθα για τις γερμανικές διαλέκτους. Η οικογένειά του ήταν αξιαγάπητη και με φιλοξενήσανε για 2 βράδια, μέχρι να μετακομίσω κάπου πιο μόνιμα και να αρχίσω την τρελλή ζωή του φοιτητή Erasmus. Τον Eberhard τον έχασα μετά από μερικούς μήνες γιατί μετακόμισε λόγω καινούριας δουλειάς, αλλά τον ξανασυνάντησα σε ένα συνέδριο 3 χρόνια αργότερα, όταν ήμουνα πλέον στην Αμερική και αυτός στην Αυστρία!

Οι επόμενοι 4-5 μήνες περάσανε με πολλά πάρτυ, μπύρες (τα πρώτα δύο άρθρα που έμαθα να λέω σωστά στα γερμανικά ήταν αυτά: das Bier, die Party, δηλαδή ακριβώς το αντίθετο από τα ελληνικά!), ταξίδια και γνωριμία με κόσμο απ’όλες τις γωνιές της γης. Κοιτάζοντας καμιά φορά παλιές φωτογραφίες δεν είναι λίγα τα ονόματα που δε μπορώ να θυμηθώ, ειδικά σ’εκείνα τα πάρτυ των βραζιλιάνων που γινότανε χαμός! Τα καλύτερα ταξίδια ήτανε σε Λονδίνο και Βερολίνο σε διάστημα 10 ημερών. Κάπου εκεί αποφάσισα πως θα μείνω ένα χρόνο στη Γερμανία και άρχισα να ψάχνω για δουλειά. Τα Σαββατοκύριακα κανονίζαμε πολύ συχνά μονοήμερες κοντινές εκδρομές με το ημερήσιο εισιτήριο που κόστιζε 35 μάρκα (17 ευρώ) για 5 άτομα! Το Σεπτέμβριο ήρθα Ελλάδα για την τελευταία μου εξεταστική και επέστρεψα για να τελειώσω τη διπλωματική και να αρχίσω δουλειά. Τα ταξιδάκια συνεχίστηκαν με weekends σε Παρίσι, Βρυξέλλες, Βιέννη, Μόναχο, Στρασβούργο, με αποτέλεσμα να μου βγει το όνομα πως ταξιδεύω πολύ! Από τις παρέες της εποχής εκείνης έχουνε μείνει μόνο κάποιοι από τους Έλληνες, με όλους τους υπόλοιπους με τον καιρό δυστυχώς χαθήκαμε.

Προς το τέλος του χρόνου αποφάσισα πως το επόμενο βήμα ήτανε να δούμε και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και άρχισα να ετοιμάζω αιτήσεις, χωρίς να έχω ιδέα τι είναι η Αμερική ή που είναι τα πανεπιστήμια στα οποία έστελνα αιτήσεις. Με εξαίρεση τη Νέα Υόρκη, την Καλιφόρνια και τη Φλόριντα, δεν ήξερα τίποτε άλλο! (και μετά λέμε πως οι Αμερικάνοι δεν ξέρουν ευρωπαϊκή γεωγραφία!). Λίγο πριν το καλοκαίρι ήρθα και στην Ελλάδα για τις τελευταίες μεγάλες διακοπές. Όταν ήρθε επιτέλους και θετική απάντηση από πανεπιστήμιο (το plan B ήτανε Σκανδιναβία!) άνοιξα και το χάρτη να δω που θα πήγαινα... Και μια ωραία μέρα του Αυγούστου πήρα ένα αεροπλάνο και αρκετές ώρες αργότερα προσγειώθηκα σε ένα μέρος με ψιλόβροχο, τεράστια αυτοκίνητα, ξύλινα σπιτάκια και σκιουράκια!

Οι πρώτες 2 βδομάδες στην Αμερική μοιάζανε με ένα μεγάλο πάρτυ, μια που μαζευτήκαμε όλοι οι international students και χαιρόμασταν τις τελευταίες στιγμές ελευθερίας πριν τα μαθήματα. Η πρώτη χρονιά πέρασε με ΠΟΛΥ διάβασμα (στις πανελλήνιες δεν πρέπει να είχα διαβάσει τόσο!), αλλά και πολλά πάρτυ. Κάπου εκεί άρχισα και τα πολλά ταξίδια. Στην αρχή για διασκέδαση, αλλά χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα να ταξιδεύω και για δουλειά σε μέρη που δε θα φανταζόμουνα ούτε στα πιο τρελλά μου όνειρα, π.χ. Ιαπωνία και Κορέα! Επίσης πραγματοποίησα ένα παιδικό μου όνειρο: είχα δηλώσει πολλά χρόνια πριν πως με τα πρώτα μου λεφτά θα πάω Αυστραλία. Τελικά πήγα με την πρώτη μου πιστωτική! :-) Εδώ βέβαια να σημειώσω πως είναι πολύ πιο φτηνό απ΄όσο φαντάζεται κανείς να πας Αυστραλία, απλώς εγώ δεν είχα λεφτά εκείνη την περίοδο!

Τον τελευταίο χρόνο στην Αμερική το έριξα στα extreme sports, με πιο νορμάλ απ’όλα την ιστιοπλοΐα, που είχα ξεκινήσει αρκετά χρόνια πριν στην Ελλάδα. Σε ένα ταξίδι που πήγαμε το τελευταίο καλοκαίρι με βαφτίσανε Οδυσσέα. Την επόμενη μέρα παραλίγο να έχουμε και την τύχη του προγόνου μου, γιατί ο Ποσειδώνας με τον Αίολο μάλλον τσακωθήκανε κι εμείς δεν ξέραμε που να κρυφτούμε. Λίγες βδομάδες αργότερα παρουσίασα και το διδακτορικό μου, ενώ ο κόσμος απορούσε πότε έβρισκα χρόνο να κάτσω να γράψω. Αποκορύφωμα ήτανε το απόγευμα πριν την παρουσίαση που είχαν ανησυχήσει κάτι φίλοι γιατί δεν απαντούσα στο τηλέφωνο. Όταν τους είπα πως είχα πάει πάλι για ιστιοπλοΐα σε μια κοντινή λίμνη δεν το πιστεύανε!

Το επόμενο μεγάλο βήμα ήτανε η επιστροφή στην Ευρώπη. Αλλά αυτή είναι πολύ πρόσφατη ιστορία για να την πούμε τώρα, πρέπει να αφήσω και λίγο μυστήριο για άλλη φορά.

Και επειδή μου αρέσουν οι αριθμοί: μέτρησα πως όλα αυτα τα χρόνια έβγαλα γύρω στις 3,000 φωτογραφίες (οι περισσότερες με φιλμ), πήγα σε 20 διαφορετικές χώρες, αγόρασα 2 αυτοκίνητα, άλλαξα 12 σπίτια, το μεγαλύτερο διάστημα που έμεινα σε ένα σπίτι ήταν 3 χρόνια και το μικρότερο 2 βδομάδες και, τέλος, πήγα στην Αμερική με $1,500 και έφυγα με ... $130!