Απαισιοδοξία

Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση πως το βρίσκω αστείο να ζητάμε δάνεια από χώρες, όπου ο κόσμος πληρώνει περισσότερους φόρους από εμάς, και να περιμένουμε να μην αλλάξει τίποτα στο δικό μας σύστημα. Και τώρα που ανακοινώθηκαν τα νέα μέτρα πέφτουμε από τα σύννεφα. Φυσικά πολλά από τα μέτρα αυτά είναι άδικα (αλλά όχι όλα), όπως π.χ. το να βάζεις έκτακτη εισφορά σε όποιον έχει αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού. Αυτό είναι απόδειξη πως το κράτος είναι ανίκανο να βρει ποιοι φοροδιαφεύγουν και καταφεύγει σε αυτό το μέτρο για να πιάσει, έστω και λίγο, κάποιους από αυτούς. Έτσι όμως τιμωρεί και πολλούς τίμιους. Πάλι πέφτουμε από τα σύννεφα? Δε θα έπρεπε, το λέει κι η παροιμία: "Μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά".

Αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι πως δε συνειδητοποιούμε ότι πρέπει να αλλάξουμε τα πάντα στον τρόπο που λειτουργεί αυτή η χώρα. Εδώ και σχεδόν 2 χρόνια η κυβέρνηση λέει ότι θα χτυπήσει τη φοροδιαφυγή. Τα ίδια έλεγε και η προηγούμενη κυβέρνηση. Δεν κάνανε τίποτα, και γιαυτό αναγκαζόμαστε να έχουμε τώρα άδικους φόρους. Η πλειοψηφία του κόσμου επίσης όποτε μπορεί φοροδιαφεύγει. Το να μην παίρνουμε ή να μη δίνουμε αποδείξεις για διάφορα ψώνια, υπηρεσίες κλπ, μας φέρνει ένα μικρό κέρδος προσωρινά (κι αυτό όχι πάντα), αλλά συμβάλουμε στο να δημιουργηθεί η κατάσταση που έχουμε σήμερα.

Με στεναχωρεί επίσης το ότι βλέπω ένα απίστευτα χαμηλό επίπεδο από τα περισσότερα ελληνικά ΜΜΕ. Αυτό σίγουρα δε βοηθάει την κατάσταση. Ο περισσότερος κόσμος αμφιβάλλω αν καταλαβαίνει πόσο σοβαρό είναι το πρόβλημα της χώρας. Κι ακόμα πιο λυπηρό, πρώτη απ'όλους η αντιπολίτευση, μιλάει για ιδανικές λύσεις που θα μπορούσαν να έχουν εφαρμοστεί ίσως τα προηγούμενα χρόνια, με μία όμως προϋπόθεση: να αρχίσουν να εφαρμόζονται οι νόμοι, και να σταματήσει η φοροδιαφυγή.

Όσο για την κυβέρνηση, αποδεικνύεται πολύ μικρή για το έργο που πρέπει να κάνει. Έχει για αντιπρόεδρο τον κ. Πάγκαλο, που είμαι σίγουρος ότι ο μόνος λόγος που βρίσκεται στη θέση αυτή είναι για να μην κάνει αντιπολίτευση στον πρωθυπουργό. Υποτίθεται πως εδώ κι ένα χρόνο είναι υπεύθυνος για το κλείσιμο άχρηστων οργανισμών του δημοσίου. Πολύ θα ήθελα να μάθω πόσο έχει προχωρήσει αυτό και πόσο καιρό ακόμα θα το σκέφτεται. Παράλληλα βρίσκει χρόνο, λέει, να γράφει και βιβλίο...

Η υπόλοιπη κυβέρνηση είναι επίσης στον κόσμο της. Εδώ και μήνες συζητάμε τι να γίνει με τη ΔΕΗ και καθόμαστε και ακούμε (και πλέον υπομένουμε) τον κ. Φωτόπουλο. Για πολλά χρόνια συζητούσαμε για την Ολυμπιακή. Τα ίδια γίνονται τώρα με τον ΟΣΕ.

Μας αρέσει πολύ να συζητάμε στην Ελλάδα. Για όλες τις πιθανές λύσεις. Μόνο που δεν έχουμε καταλάβει πως όταν φτάνεις στην άκρη του γκρεμού είναι καλύτερο να πατήσεις φρένο, να πιαστείς απ'όπου μπορείς, να κάνεις ό,τι είναι δυνατόν για να μην πέσεις μέσα, παρά να συζητάς για το αν είναι βαθύς ο γκρεμός, ποιος φταίει, και ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να σταματήσει η κατηφόρα.

Πλέον δεν είμαι καθόλου αισιόδοξος. Φοβάμαι πως ακόμα δεν έχουμε δει τα χειρότερα. Λύση δεν έχω, εκτός από το να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να δουλέψουμε. Αυτό όμως εξαρτάται και από την πολιτική μας ηγεσία (που μόνοι μας την εκλέξαμε) και αποδεικνύεται πολύ μικρή για τις περιστάσεις.

Καλό καλοκαίρι και καλή δύναμη.