Νορβηγία

Έχουν περάσει ήδη 3 μήνες από την προηγούμενη ανάρτηση, χωρίς σχεδόν να το καταλάβω. Εδώ και ενάμιση μήνα βρίσκομαι στο Όσλο και έχω ξεκινήσει τη νέα μου δουλειά. Το Δεκέμβριο που αποφάσισα να φύγω για τη Νορβηγία έμεναν κάποιες εκκρεμότητες με τη δουλειά μου στην Ελλάδα, και περίπου 2 μήνες καιρός να ξεμπερδέψω μαζί τους. Αυτό με υποχρέωσε να δουλεύω μέχρι αργά τις καθημερινές, και πολλές φορές και Σαββατοκύριακα.

Στον λίγο ελεύθερο χρόνο που έμενε έπρεπε να ετοιμαστώ για τη μετακόμισή μου, και να χαιρετήσω φίλους και γνωστούς. Ευτυχώς στο θέμα της μετακόμισης η καινούρια μου εταιρεία ανέλαβε τα πάντα: ήρθανε στο σπίτι μεταφορικές εταιρείες, κάνανε προσφορές, στη συνέχεια ήρθανε, πακετάρανε, και στείλανε τα πράγματά μου στο Όσλο. Δε θα ξεχάσω τη μέρα της μετακόμισης: ήρθε στο σπίτι ένα συνεργείο 4 ατόμων, όλοι τους νέοι σε ηλικία αλλά απόλυτα επαγγελματίες. Μου είπανε πως το τελευταίο διάστημα έχουν κάνει πολλές μετακομίσεις νέων ανθρώπων που φεύγουν στο εξωτερικό. Μου είπανε επίσης πως φεύγουνε και ξένοι, που ενώ έχουν ζήσει πολλά χρόνια στην Ελλάδα και τους αρέσει, φοβούνται να περάσουν εδώ τα γεράματά τους, λόγω συστήματος υγείας.

Σε συζητήσεις που είχα με φίλους παρατήρησα κάτι πρωτόγνωρο. Μέχρι πριν λίγα χρόνια πολλοί με ενθαρρύνανε να έρθω στην Ελλάδα. Τώρα ούτε ένας δεν προσπάθησε να μου αλλάξει γνώμη. Πολλοί μάλιστα, μεταξύ αστείου και σοβαρού, μου ζήτησαν να τους πάρω μαζί μου. Σίγουρα κακό σημάδι... Εγώ πάλι, από τη στιγμή που είχα πάρει την απόφαση να φύγω, ένιωθα μία μεγάλη ηρεμία και πρώτη φορά εδώ και καιρό άρχισα πάλι να βλέπω τα πράγματα γύρω μου σαν ένας ξένος. Οι καθημερινές σχεδόν απεργίες των ΜΜΜ νόμιζα πως δε με αφορούν και την ταλαιπωρία στην κίνηση την έβλεπα σαν κάτι παροδικό. Ήμουνα σαν τον περαστικό που ξέρει ότι σύντομα φεύγει.

Η μέρα της αναχώρησης έφτασε γρήγορα. Έφτασα στο Όσλο ένα απόγευμα Δευτέρας, με τη θερμοκρασία στους -15C και τα πάντα σκεπασμένα από χιόνι. Τις πρώτες μέρες είχα μεγάλη ανάγκη ύπνου, λόγω της μεγάλης κούρασης στην Ελλάδα. Την τρίτη κιόλας μέρα μετά την άφιξή μου, πήγα να κάνω τις "γραφειοκρατικές" δουλειές που έχει ένας ξένος στη Νορβηγία:

1. Άδεια εργασίας από την αστυνομία

2. Δήλωση (registration) στις τοπικές αρχές

3. Δήλωση στην εφορία.

Όλα αυτά γίνονται σε ένα γραφείο που συνδυάζει και τις τρεις αυτές υπηρεσίες. Με μία βεβαίωση που είχα από την εταιρεία μου, αυτή η δουλειά μου πήρε μισή ώρα. Δέκα μέρες αργότερα είχε έρθει στο σπίτι ο μοναδικός αριθμός που χαρακτηρίζει κάθε μόνιμο κάτοικο της Νορβηγίας. Δε χρειάζεται να έχει κανείς διαφορετικό Αριθμό Ταυτότητας, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, κλπ, κλπ, κλπ.

Τις πρώτες μέρες έμεινα σε διαμέρισμα της εταιρείας, μέχρι να βρω δικό μου διαμέρισμα και να αγοράσω κάποια έπιπλα. Γενικά οι άνθρωποι εδώ κάνανε ό,τι ήταν δυνατόν για να έχω μία εύκολη προσαρμογή. Το κλίμα στο χώρο εργασίας είναι επίσης πολύ καλό, και είναι φανερό ότι γίνονται προσπάθειες για να γίνει ακόμα καλύτερο. Στο ίδιο γραφείο δουλεύει και κάποιος Έλληνας που είχα γνωρίσει πριν 3 χρόνια, όταν και αυτός δούλευε αλλού, και με τον οποίο τυχαίνει να έχουμε πολλούς κοινούς γνωστούς. Για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται ότι ο κόσμος είναι πολύ μικρός!

Η ζωή στη Νορβηγία είναι ακριβώς όπως την περίμενα, ίσως και καλύτερη. Τα πάντα είναι πανάκριβα, αλλά οι μισθοί είναι αναλόγως υψηλοί, και το επίπεδο των υπηρεσιών από τα καλύτερα που μπορεί να έχει κανείς. Το πιο σημαντικό απ'όλα όμως, είναι ο σεβασμός στον ελεύθερο χρόνο: θεωρείται αυτονόητο ότι πρέπει να έχει κανείς ελεύθερο χρόνο μετά τη δουλειά και τα Σαββατοκύριακα.

Από την άλλη έρχονται τα νέα από την Ελλάδα (όταν δεν έχουν απεργία και οι δημοσιογράφοι δηλαδή...) που είναι αποκαρδιωτικά. Σα να σου λένε "καλά έκανες που έφυγες"...