Rosettie Airport

Υπάρχει ένα μικρό αεροδρόμιο κάπου στο Midwest, τις λεγόμενες μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, που το ξέρει πολύ λίγος κόσμος. Το σημάδι για να το βρεις από το δρόμο είναι ένα διώροφο πράσινο σπίτι. Παρκάρεις πίσω από το σπίτι και λίγο πιο πίσω, μέσα στα δέντρα, βλέπεις ένα παλιό τροχόσπιτο και πιο πίσω ένα ξύλινο κτίριο που είναι το υπόστεγο με τα αεροπλάνα. Λίγο πιο πίσω βρίσκεται ένα μικρότερο υπόστεγο, που χρησιμοποιείται ως αποθήκη και λίγα μέτρα πιο πέρα ο διάδρομος προσγείωσης/απογείωσης.

Σε αντίθεση με τα αεροδρόμια που ξέρουμε, ο διάδρομος εκεί είναι από γρασίδι και ελαφρά ανηφορικός (ή κατηφορικός, ανάλογα πως το βλέπει κανείς). Το όνομα του αεροδρομίου είναι το επίθετο του ιδιοκτήτη, ο οποίος είναι αγρότης, πρώην πιλότος του αμερικάνικου ναυτικού. Αρκετά κοντά στο διάδρομο υπάρχει και μία έκταση που έχει φυτέψει με καλαμπόκια (και όποιος τα πειράξει έστω και κατά λάθος έχει να κάνει με τον καλόκαρδο αλλά γκρινιάρη Mike!). Μέσα στο υπόστεγο υπάρχουν δύο μικρά μονοκινητήρια αεροπλάνα (ένα μονοθέσιο κι ένα διθέσιο) και μερικά ανεμόπτερα, άλλα σε καλή κατάσταση και άλλα όχι. Ο λόγος ύπαρξης του αεροδρομίου είναι ακριβώς αυτός: να στεγάζει μία από τις τοπικές λέσχες ανεμοπορίας. Για όσους δε γνωρίζουνε, τα ανεμόπτερα είναι μικρά μονοθέσια ή διθέσια αεροσκάφη χωρίς κινητήρα, αλλά εκμεταλλευόμενα τα ανοδικά ρεύματα θερμού αέρα μπορούν να μείνουν στον αέρα για πολλές ώρες και να διανύσουν αποστάσεις εκατοντάδων χιλιομέτρων.

Ο Mike πετάει με τα μονοκινητήριά του και ρυμουλκεί τα ανεμόπτερα σε κάποιο προκαθορισμένο ύψος. Η ψυχή της λέσχης είναι ο Kerry, επαγγελματίας πιλότος σε εταιρείες cargo. Ο Kerry έχει πατέρα και αδερφό πιλότους και πετάει από τα 16 του. Είναι μάλιστα περήφανος για το ότι έχει άδεια να πετάξει από αερόστατο και ανεμόπτερο έως ελικόπτερο και Boeing 737. Μοναδικός του καημός είναι πως δεν έχει πετάξει ακόμα με μαχητικό! ‘Οπως λένε οι φίλοι του, πετάει πιο πολλές ώρες απ’όσες οδηγεί ένας μέσος άνθρωπος. Ο Kerry είναι ο πρόεδρος και κύριος εκπαιδευτής της λέσχης. Περνάει σχεδόν όλο τον ελεύθερό του χρόνο διδάσκοντας τη θεωρία και την τέχνη της πτήσης. Οι καλύτερες στιγμές του είναι όταν ένας μαθητής του πετάξει πρώτη φορά solo ή όταν κάποιος περάσει με επιτυχία τις εξετάσεις.

Στη λέσχη αυτή έμαθα να πετάω ανεμόπτερο και δέθηκα με τους ανθρώπους. Η εμπειρία των πρώτων solo πτήσεων θα μου μείνει αξέχαστη. Είναι οι στιγμές που είσαι μόνος με τον εαυτό σου και ξέρεις πως τα πάντα εξαρτώνται από σένα. Ακούγεται τρομακτικό, αλλά για να φτάσεις σε αυτό το στάδιο έχεις περάσει τέτοια εκπαίδευση ώστε να μπορείς να αντιδράσεις σωστά σε κάθε ενδεχόμενο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο Kerry έκανε εκπαίδευση σε καταστάσεις emergency χωρίς καμία προειδοποίηση στην πρώτη πτήση της ημέρας για να σε "ξυπνήσει".

Τα τελευταία χρόνια, όποτε επέστρεφα στην Αμερική προσπαθούσα πάντα να πάω να πετάξω με τον Kerry και τον Mike. Δυστυχώς κάποιες φορές ο καιρός ή τεχνικά προβλήματα δεν το επέτρεπαν. Πριν λίγες μέρες ήρθε και το νέο που όλοι περιμέναμε εδώ και καιρό: ο Mike, λόγω προχωρημένης ηλικίας, αποφάσισε να σταματήσει τις πτήσεις και να κρατήσει το αεροδρόμιο μόνο για ιδιωτική χρήση. Τι σημαίνει αυτό? Η λέσχη πρέπει να βρει καινούριο "σπίτι". Υπάρχουν ήδη συζητήσεις με γειτονικές λέσχες για μεταφορά του εξοπλισμού κάπου αλλού. Για μένα όμως (όπως και για όλους όσους έχουν περάσει από εκεί) ένα μεγάλο κεφάλαιο κλείνει. Το Rosettie Airport θα υπάρχει πλέον στους χάρτες ως ιδιωτικό μέχρι και ο ίδιος ο Mike να σταματήσει να το χρησιμοποιεί.

Αυτή η ιστορία σίγουρα ενδιαφέρει πολύ λίγο κόσμο, αλλά όσοι έχουμε περάσει από εκεί έχουμε δεθεί με το μέρος και αυτούς τους "περίεργους" ανθρώπους. Ελπίζω στην επόμενη επίσκεψή μου να τους βρω όλους καλά και να καταφέρουμε να περάσουμε μερικές ώρες "χορεύοντας με τα σύννεφα".